8
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
1511
Okunma

Yarın kendi dilini bulmadıkça gelmez...
Ben bir güle yürüyorum
ağrıyorum ayaklarımı,
kollarımı, dirseklerimi;
içimdem geçiyorum
dışım tenha,
ıssız,
idamlık
bir parçam var
varolan bir parçam
yok olmaya ondan başlıyorum
Ben bir ölüme tırmanıyorum
yüzümü kefenliyorum
sırtım zaten tenha
- Nûh tufanı’ndan beri hem de-
gölgeni ver bana
hayır, üşümüyorum
Sadece mumdan sızan bu ışık varya
ona kararıyorum
Öğretilen şablonların
bilinen biçimleri olamaz...
Bu konuşulanların
inkâr ettiğiyim.
5.0
100% (19)