Ey karanlığın gölgesinde kalan karartı
Gölgeli ışıkların yabancısı mı sanırsın
Titreyen bu ruhu?



Işıksız kalırsa gecenin elleri
Sarar mısın karanlığı?
Düğümleyip kendini bulutların gözlerine
Savrulur musun yıldızlara?
Ve koşabilir misin saman yolunda?



Koşamazsın!
Tüm sancılı nöbetler ellerinde
Kederler tutunmuşken saçlarına
Savuramaz sın güzelliği gölgelerin koynuna


-Yaşam denen saltanatla boy ölçüşemezsin aynada-
Ölümün elleri sarılacak dal ararken kuytuda
Gri bir gölgenin ardına saklanamazsın
Sen tüm ölümlere ağlayan yabancı
Kendi yalnızlığında takılıp kalırsın
Ağladığın anılar geçmişe yerleşmiş boşlukta
Sevda dediğin karanlık bir kuytuda intihara meyletmiş
Kimi kolluyorsun uzak limanlarda ey yabancı?



Kendine yakınım sanıyorsun, tam tersi oysa
Gölgelerde saklanmayı bırak!
Daralan bolluklar da sızlanmak kaderim sanıyorsan
Bu yazgıya inanan tek sensin

-Kentler ölümlere ağlamaz
Duvarlara çarpmaz
Onlar susar gözlerinde-
...



Kendisinde kaybolmuşlara yas tutmaz bu şehir yabancı
Bağrına basar onları
Basar ve bastıkça daha çok kanar yaralar
Kırmızının tonlarında savrulur
Alev alev kavrulur sun yabancı.
Ağlayan yoktur tek sen ağlarsın
Mavi bir yangıyla ağlarsın
Tüm sokaklar yalnızlık kokar
Bastığın kaldırım taşları eskir
Dağılan mozaiği toplayamazsın yabancı
Rüzgarın önündeki her kent ölüm kokar
Geceleri sisler asılır yollara önünü göremezsin çok defa
Kendini gizler en gizemli gerçeklikleriyle
Başka doğumlar başka hayatlara geçer
Yalnızlığa sığınırsın pusların ardında
Yok olan sadece umut mu sanıyorsun
Ölüyorsun yaşarken
Senin tüm feryatların hükümsüzdür
Şiir kokan geceler seni yorar yabancı


Daralmanın ortasına basıyor takvim
Çek ayağını diyemeyecek haldeyim
Selamlıyorum seni ey gece!


Hadi dokun az daha tenime
Okşa saçlarımı haykır kulağıma
Önünde kanatlanıyorum
Orda bir bebek merhaba diyor hayata
Bir adam can veriyor
Bir kadın ağlıyor
Soğuk düşüyor gözlerime
Kor kor eriyorum
...



Diş geçiremezsin gece!
Ben ağlamıyorum ve doğmuyorum
Kanatlanıyorum önünde
...






Maide Özgüç