Perdahını çekerken acılar...gidiniz. kamçılı geceydi gözleriniz ki isi değmişti gök/yüzüme... geçiniz. “iyi ağaçtan talihli dal çıkar” ya neden tahtını yapar da bahtını yapamaz melun kader ki ağacın kökleri ta uzanıp aral/a. asilliği nesilliği kazınırken cihana şimdi kimsesizliğin kar yangınlarına teslim bakınız şu gördüğünüz karaçalı sarmış bedenimi ya ondandır dilimdeki zakkum tadı ondandır hayatın azabı gazabı ve bilinmeyen hesabı şimdi ağaçkakanlar gagalayıp kanatırken yaraların kabuğunu içimde çoban ateşleri yanar teslim alırken yüreği yangınlar geride kalır ıstırap ve acı dolu mısralar... AA *Mevlâna |
Kendisi yanan, okuyanı da yakan bir şiirdi...
Mükemmeldi yine.
Teşekkürler Şairem.
Sevgiyle...