Unutacağım bu son baharları
Bu yağmur damlalarını
Bu avare yaprakları…

Unutacağım ayaklarını öpen şu ketum taşları
Oturduğun beyaz sandalyeyi
Şu havuzu,
Dakikalarca süren o telefon konuşmalarını
Ve aklımdan geçen deli soruların,
Kalbime sapladığı çekilmez sızıyı,
Unutacağım.

Gözlerini kaçırıyorsun benden,
Kaşlarını deviriyor, gülmüyorsun artık
Bir yabancı gibi gelip geçiyorsun yanımdan
Olsun;
Git gide büyüyen bu kırılmışlığımı da unutacağım
Tıpkı gülen gözlerini unuttuğum gibi.

Seni en uzaktan saçların veriyordu ele hep
İlk onlardan tanıyordum seni
Sonra ayaklarından,
Sonra yanaklarından,
Yaklaştıkça gözlerinden…
Ve kaburgalarıma isyan eden
Kalp atışlarımla selam duruyordum sana.
Hepsini unutacağım,
Seni gördüğümde kalbimde kopan fırtınayı,
Yüreğimi titreten o masum duyguyu,
Ve bu çaresiz kalmışlığımı
Mutlaka unutacağım.

Umutta bir yere kadar
Elbet uslanacak bu hoyrat yüreğim
Alışacak gözlerim sensizliğe
Yıllar geçtikçe çıkacak aklımdan giydiğin elbiseler
Yürüdüğün yollar, döndüğün köşeler
Ezip geçecek her şeyi zaman.
O son gülüşünün,
Son merhabanın üzerinden geçtiği gibi.


Her şey tükenecek bende bir gün
Hüzün, sevinç, umut
Nihayet ömür…
Ama adınla başladı her şey
Adınla bitecek.
Bir tek adını unutmayacağım
Hiçbir zaman,
Her şeye rağmen.

Aydın YÜKSEL-ANKARA
01.11.2024-Cuma-00:56