bir günü diğerine devrederken yatağımda
gözlerim tavana çakılı
ellerim iki yanda
ayaklarım aralı
hayat gailesi değil düşündüğüm
senin o okyanus derini gözlerin
uzak denizlerden bilinmedik güzel kokular getiren

yahut ellerini bi daha ne zaman tutarım diye
düşlemekteyim
gözlerinin iki kapanışı arasında
-sen kapatsan da gözlerin her daim karşımda-

dudağında şarabın tortusu olmayı sevdiğim
yanında günlerin esamesi okunmazken
uzağındayken saniyeler sürgün
ölçemez eziyetini hiçbir alet
-bilişim çağı filan hikaye-

ellerine dokunuyor olmanın
yahut dudaklarından bi buse
almanın hazzı üzerine
yazılabilir ciltler dolusu roman
yeni felsefe akımları yaratılabilir
hatta ders konulabilir enstitüye
ama anlatılabilir mi bilinmez

şiire başvurulur yine
‘şiir dışında bıraktığın kelimelerden oluşur’
demiş ya üstad
ona nazire
çıkarıyorum gözlerini bu şiirden
ellerini keza
dudaklarını da
bi tek kokun kalsın yeter

bu şiire girmeyen tüm kelimeler
tüm dillerde
seni anlatsın

08 ocak 2008