bozgun

külfetli bir kambur taşıyorum sırtımda
iki büklüm kifayetsiz bir sancı
git gide
ağırlaşıyor zaman

adımı unutuyorum
unutturuyorum çocukluğumu anneme
saçlarım hep kızıldı diyorum
inanmıyor

saçlarım hep kızıldı


tökezliyor o ara parmaklarım
gelemiyorum iki satırın üstesinden
nefesim boğazıma kaçıyor
bulaşıcı bir telaş yutkunuyorum
her yer
eflatun bir sızı giyiniyor üzerine
bir ben
çırılçıplak kalıyorum


durup durup
günaha sokuyorum dilimi
gelmişine geçmişine geçmişimin
kırmızı kederler bağlıyorum
yanaklarından öpüyorum kaderimin

içimi bir tarafa bırakıp
kıvrılıyorum dizlerine dışımın
boylu postlu düşlerden atıyorum kendimi

sonra
her şey tersine dönüyor
herkes kendine...








Deniz .. (Ayrık otu)


Bu dizelerde umutsuzluk ve tarifi mümkün olmayan bir burukluk var, inşallah emekleriniz boşa çıkmaz.Ve kara bulutlar dağılır kutluyorum dizelerinizi, Yunus diyarından selamlar.

herkes kendine

şiirin dili

hüzün

tebriklerimle

bugün herkes çok güzel, herkes çok hüzünlü...

benim de gözlerim hep kahveydi anne, hatrı vardır o yüzden bi kere gözlerime bakanın bende.

bu kadar içli dışlı olmak kendinle

dönmek kızıllaşarak

kaç ruh haline giriyor insan

yaşanmışlıklar pişmanlıklar

öfkeler ve durgun sular

karmakarışık ettin şairem beni

sevgiler

güzel paylaşıma dost kaleme

Bir sürecin Şiiri...
İfadesi zor bunaltıların.
Acı diline mi vurmuş Şiirin?

Güzeldi.
Saygımla.

unutturduk sansak da
annemize çocukluğumuzu
bir gün bir hikaye ile
ortaya koyuverirler
bizim unuttuğunuzu....
beğenim çokça şair
her dem saygımla