Küçükken hep bir oyuncak bebeğim,
Olsun ama sadece benim olsun derdim,
Bir gün bebeğim oldu fakat nasıl bir bebek,
İki tahta parçasından yapılmış,
Üzeri çul çaputla sarılmış,
ne kolu oynuyor ne de kafası,
Anneme dedim ki bir gün niye bu bebek ağlamıyor
Annem dedi ki kızım o bebek tahtadan,
Ses vermemiş ona yaradan
Söyle negelir benim elimden,
Annemin yüzü asılmıştı ben ağlayınca,
Ağlama güzel kızım dayanmıyor,
Şu Yüceciğim senin ağlamana,
Söz alırım bir gün sevdiğin bebeği sana.
Artık ağlamıyordum ama bekliyordum
Ve bir gün annem elinde bir kutu çıka geldi
Bebeğim, bebeğim diye haykırdım,
Koştum anneme ama elindeki kutuda bebek yoktu
O anda hayat benim için sanki durdu,
Ama sonra annem sürpriz yapmak
İçin saklamış bebeği ve çıkardı,
İşte o anda dünyalar benim oldu
Ve o bebek benim hayatım arkadaşım,
HERŞEYİM OLDU,
Ama şimdilerde artık oyuncak
Bebeklerle değil oğlum ve kızımla oynuyorum,
Yaşayamadığım çocukluğumu
Onlarla gideriyorum
VE ÇOK MUTLUYUM. en azından huzurluyum
02/02/2006 Saat./10:17
SEVGİ ÖZAN