denemeler yağmuru
ilk ses ılık
siyah çimenlerde yuvarlanıyor
unutulmuş olmalı içinde bir karanlık
senden daha uzak
yemin ederek gözlerine söylemiştim
oysa benden gerilerken böyle iki büklüm
hiç bir şey hatırlamıyordun

sevginin uğruna yıllarca kafa yormuş şu ağaç bile anladı
yapraksız kımıldamanın suyu olmazmış
bir sen anlamadın çoğul
bir de şu garip yalnızlığımız

denemeler yağmuru
tüm kımıldayanlar ölümlüdür
hareketsiz kalanlar korkularıyla buluşacak
hisseden bir şemsiye mi damlacıkları
yoksa yankılar mı çatlatan suyu

güneş kesintisiz yakmayı bilir yalanı
kor dudaklar için söylenmiş bir masal
kendi ruhunu ıslah edemeyen konvoyların
bir birlerine genişliği sorması hikayesi
gayesi yesifun

taranarak soğuyan bir evren çıkmazında
en çok o küçük gülüşler kalıyor aklımızda
düşüncesini boş aynalara gömen bakış karşılıksız
gaip taranarak gülüyor
büyük bir sonsuzluk varmış gibi başında.