Gökyüzünden bir yıldız kaydı,
İlk gören ben oldum.
Dilek tuttum hemencecik.
Yıldıza ulaşmaktı arzum.
Yıldız, sesimi duydu.
Gökyüzünden yere indi.
Gözlerim kamaştı birden.
Aman tanrım, ne güzellikti bu,
Ne hoş gelişti bu.

Etkilendim.
Bakmak istedim doya doya,
Dokunmak istedim oracıkta.
“Dokunabilir miyim? dedim.
“Olmaz, elin yanar “dedi.
“Zaten yüreğim yanmış,
Ne çıkar ki elim yansa” dedim.
Baktı, üzüldü halime.
İzin verdi dokunmama.

Sevdim, okşadım.
“Çok özelsin”
“Çok da güzelsin.”
“Daha önce nerelerdeydin? ” dedim.
Mahzunlaştı, bir yerlere daldı.
“Sorma” dedi.
“Çok uzaklardaydım,
Ama, sana yakın olduğumu,
Sen dokununca anladım.
Kimse bana, senin gibi,
Sevgiyle dokunmadı.” dedi.

“Kal gitme o zaman”
Ben sana çok alıştım.”dedim.
Acı bir ifadeyle gülümsedi.
“Bu kadar kısa sürede mi alıştın? ” dedi.
“Ben seni, sanki kırk yıldır tanıyor gibiyim”
Hiç yabancı gelmedin.” dedim.
“Daha önce hiç görüşmediysek,
Bu samimiyet nedir peki? ” dedi.
“Sen sıcaksın ya, özelsin ya,
Ben de sıcakkanlıyım.” dedim.

Öptüm yıldızı, doyasıya.
Avuçlarıma aldım.
Hiç bırakmadım saatlerce.
“Ruhumsun sanki” dedim.
“Ruhun oldum şimdi.
“Ama, zamanım çok az, fazla kalamam.” dedi.
“Ben” dedim. “Sensiz ne yaparım şimdi? ”
“Ölürüm, gidersen.”
Canlı canlı mezara koyma beni”
Hüzünlendi.
“Senin yerin buraları,
Benim yerim ise gökyüzü.”
Koşullarımız farklı” dedi.

“Beni de götür gittiğin yere” dedim.
Kesin bir ifadeyle, “Olmaz.” dedi.
“Sen kal o zaman, hep yanımda,
Hiç ayrılmayalım.” dedim.
“Kalamam, beni bekleyenler var” dedi.
Sana çok alıştım, baksana aşık oldum,
“Ben deli miyim acaba? dedim.
“Benim delimsin sen.” dedi.
“Ne zaman görüşürüz, bari onu söyle.” dedim.
“Hiçbir zaman.” dedi.
Yıkıldım o an.
Ölüp ölüp dirildim.
“Sen de haklısın.” dedim.
Vedalaştık istemeyerek de olsa.
“Şairi de ağlattın ya, helal olsun.” dedim.
Duymazdan geldi.

“Ruhumsun sen,
Ruhlarımız bedenden ayrılmadı daha.” dedim.
“Ruhundum, ruhumdun,
Ama herkes kendi yoluna,
Bizimkisi, çıkmazlar içinde,
Sonu olmayan bir sevda” dedi.
Başım önüme düştü.
Söyleyecek tek kelime bulamadım.
“Hakkını Helal Et.” dedim,
“Helal Olsun.” dedi.
Yığılıp kaldığım yerden,
Son bir gayretle doğruldum.
“Ne olur, buralarda bir başıma bırakma beni.”
“Sensiz, ben ne yaparım,
Kolum kanadım kırıldı sanki.” dedim.
Yine duymazdan geldi.

“Bari, haftanın bir günü olsun, görüşelim”
Seni çok sevdim, unutamam seni” dedim.
“Elveda.” dedi.
“Dur gitme, ne olursun biraz daha kal,
“Elveda demek, hiç dönmemektir.” dedim.
Dinlemedi.
Ve ait olduğu semaya geri döndü.

Gururlu bir yıldızdı, besbelli.
Asaletli, kararlı, mantıklı.
Bu yüzdendir ki,
Her gece gökyüzüne bakarım ben.
Bu özel,bu güzel yıldızı görebilmek için.
Umutsuz da olsam, gökyüzünü selamlarım.
Belki beni görür de, bana gelir umuduyla.
Nerelerdedir? Ne yapıyordur şimdi?

Ah! diyorum ah!
Ben neden yıldız olmadım?
Neden ulaşamadım bir türlü,
Bu özel, bu güzel, bu biricik yıldıza.



Vecdi Murat SOYDAN
(Yaşanmamış Aşkların Şairi)
17 Mayıs 2008 -Beylikova-ESKİŞEHİR