Terkedilmiş bir köy gibiyim
daha önce sıcacık tüterken sevda sobam
kalabalık içinde ince, ince türkü tadında
salınırken güleç yüzümle
içinde cıvıl cıvıl kuş sesleriyle
yabanıl doğanın en samimi ortamında
sevgiyle yaşardım
ve ben her zorluğu sevgi ile aşardım.



Şimdi;
daha önce ayak izlerimden yaptığım yolları
yabani otlar bağladı
kuş sesleri çok uzaktan yalnız sokaklarımda yankı yaparken
ıssız bir ormanın korkutucu yalnızlığı sarmış içimi
hem güzel
hem korkutucu sesler kulaklarımda
ne kadar da uzağım mutluluklarıma.



Bom boş evlerin arasından geçiyorum
ne kadarda ıssızım yarabbim
çıt çıkmıyor etradımda
köpek sesleri duyuluyor uzaktan
kaçıyorum içime
hep korkmuşumdur onlardan
sinmişimdir yüreğimin en karanlık dibine
kimsenin girmeye cesaret edemediği gizime..



Kimsesizlik çöp kenarlarında
kedilerden arta kalan
yenmeyecek ne varsa topluyor tek tek
en çok
şarabın dibine vuran ayrılık kalmış ortalıkta
kim ister ki onu
üşütse de ellerimi ben topluyorum tek tek
dibini görmüşüm yalnızlığın
sarhoşum
berduşum
belki de o yüzden
o yüzden suratımın asıklığı
gülüşlerimi ıssız sokak lambalarına asalı çok oldu
çırpınışlarını gördükçe yumuyorum gözlerimi
en çok da geceleri
en çok geceleri vuruyor yüzüme
yalnızlığı en çok geceleri yatırıyorum dizime
uyumaktan korkuyor, titriyor bir küçük çocuk telaşıyla
korkusu bana geçiyor
uyumaktan korkuyorum bu yüzden
gel demeye korkuyorum sevdaya
uzaktayım her kem sözden
ve kendimden
terkedilen bu köyü terketmeyen bir ben kaldığımdan
uzakları hasrete hibe edeliden beri
bu yürek söyleyin bana nereli..



Ayvazım DENİZ