/hav hav hav ...
sesim duyuluyor mu ! /

ben sevmiştim bütün insanları
hiç birinizi de ben terk etmedim





şimdi dünya bir kafes arkası
yalnızca terk edilmişliğimiz
ve sevgisizliğin kol gezdiği bir darağacı
bir yanda
aç ve susuz bırakılmışlığım
itilip kakılmışlığım
suçum nedir bilen var mı
bir hüküm ki infazında
ölümü bekliyorum burada





oysa
ben de sevmiştim tüm insanları
zararım yoktu hiç birine
aynı dünyayı paylaşmak vardı kaderimizde
ben paylaşmak istedim
ne olurdu sanki
bir ailem olsaydı benim de
baba
anne
kardeşlerim



bir adım olsaydı da
adımla çağırsalardı
mutfak artıklarını çöpe dökmeseler
bana verselerdi keşke
mutluluk duyardım
karnım doyardı
ben de uyurdum karnımı doyurunca
belki ben de
annemi babamı görürdüm rüyalarımda
sokulurdum kucaklarına
severlerdi beni




ben çok sevdim insanları
hiç birisine zarar da vermedim
yalardım ellerini
kuyruğumu zevkle sallardım
ah ne günlerdi





şimdi buradayım
yarı aç
yarı susuz bırakıldım
bir gün bir parça et verecekler
içinde binbir zehirli
insanlığın temsilcileri
ölümümü seyredecekler





oysa
çok şey mi istemiştim
şimdi yaşamak vardı
özgürce koşup oynamak kırlarda
kedilerle
kuşlarla
ve sevgiyle sahiplenmek vardı birbirimizi
yüce Allah yaratmıştı hepimizi







ah be insan !
bu’dur son sözlerim :



ben sevmiştim bütün insanları
hepinizi de çok sevmiştim
hiç birinizi de ben terk etmedim



ama
ben affetmem artık hiç birinizi
dilerim Allah da affetmesin ...