Gönül bin bir hevesle kanat çırpsa da umuda
Yeşerip dal budak salsa da otağına
Herşeyde olduğu gibi, eskir zaman
Yenik düşer yorgunluğa
Kopar ansızın inceldiği yerden
Ecel konar can kafesine
Düğümlenir dilin, mil çekilir gözlerine
Kopar bir bir can tellerin.

Karşında ağlaşsa da bir kaç sevenin
Dokunmak istersin dokunamazsın
Konuşmak istersin konuşamazsın
Görmek istersin olup biteni, telaşla
Açıkta olsa göğe dikili gözlerin, göremezsin,
Sevemezsin, ağlayamazsın, kırıp döküp,
Çığlık atıp haykıramazsın.

Kapatır kepenklerini bir el
Kundaklanırsın anadan üryan
Sığdırırlar bir ömrü tahta sandığa
Yolculuk başlar sonsuzluğa
Üç beş dost omzunda.


Gerisi ah vah, dedikodu, edikodu,
Örtülür üstüne kara toprak
Dökülür belki üç beş gözyaşı
Çok geçmez, unutulursun
Bir varsın bir yoksun.

Belki ruhun kanat çırpar maviliklere
Belki kızgın kayalıklarda sürünür.
Bilemem ne gelen var, ne gören ne şahit olan
İyiysen kanat çırparsın göklere
Derdi rahmetli babam.

’Beşer şaşar, şaşanı da hoşgör
Mahşerde dikilir karşına her amelin derdi
Her fırsatta, yüreği cefayla yoğrulan anam.
Ona da anası söylemişti sanırım
Onada onun anası,
Bilemem, ne göreni var, ne tanığı.

İçimde gizemli bir ses dillenir,
’Bütün bu güzellikler boşuna mı?
Bu ağaç, bu çiçek, bu deniz, bu gökyüzü
Elbet her eserin vardır bir ustası
Bir söyleyen, ilk ve son sözü
Kim yakar kandil gibi başımda duran
Bu ayı, güneşi, sayısız yıldızı
Ya bu bedene verilen can
Ve tarihin sayfalarında unutulan kan
Sorulur elbet bir gün her şeyin hesabı.

Sanma Güneş söner, Ay küser, Dünya dönmez
Yürekte açılan yaralar dinmez.
Matemler de unutulur, ölenle ölünmez
Yine mehtap aydınlatır geceleri,
Güneş yeniden gülümser her sabah,
Mecrasında akar yine ırmaklar
Kayaları hırsla döver hırçın dalgalar
Kartallar yarışır yüksek tepelerde
Maviliklerde süzülür martılar
Ağaçlar çiçek açar, koşuşur dallarında kuşlar
Durmaz hayat sen gittin diye
Dünya yine bildiğin gibi döner
Kalsa da mecalsiz, argın, yorgun
Bir eksik bir fazla ne fark eder
Her şey yerli yerinde
Bir tek sen yoksun.