Bu yokluk günlerinde

sabahtan akşama dek

bir kızıl gonca

yüreğimdeki açmaz

ordadır rengi

kokusu içimdedir

darmadağınık

dikenlerim

sarılır koynuma

canhıraş sevmek

koparmak gibi yüreğimi

yaşarken ...


binlerce canlının içinden geçip

dokunulmaması gibi yalnızlığıma...

Ölüm zamanla

zamanla azar azar,

bir tüp mutluluk

ve beyaz

bir çiçektir azar azar...

toprak sebebiyet verir

ki hangi din le uğurlansa aynıdır son

medet azar azar

defnedilmiş ve eskiyecek

ruhum sarp kayalardan daha sert

ve ağır

sorumludur kaybettiklerinden

azalmış gövdem.

düş kurmaktan bitap

ve yatılı öğrencisi korkularının.

tek gözlü ve dikişli uçsuz bir yara

bağırır

kendi görüşünüşünden dikenli,

ve o kadar kanayarak ,

çağıran,

israftır düşüncem

devamlı boşa giden .


ruhum

esrik bir attır

şehirin küfünden

bağlı sımsıkı...

aklımın tellerinde ki kuş korkuyor

kaç dün var


ki içimde kaç suç

benzersiz bir yara

sanırım kapıp yoketti beni biraz

hükümsüzdü,

o karaşın korku

ne ölecek kadar ağır

ne yaşayacak kadar kafi...