Yazacak ne çok şeyim var diyordum eskiden
Şimdi kelimelerim gizleniyor içime
Onca güzel heceyi indirdim de askıdan
Hiç biri olmuyor ki şimdi derman acıma
Hüzün sokak başında bekçi gibi bekliyor
Gülmeye çalıştıkça yeni dertler ekliyor..


Sayfalar bana bakar kağıt üstünde kalem
Ellerim titremeden alamıyorum ele
Acıtır biliyorum dilde uçuktur elem
Başımı eğdim güne koşuyorum ecele
Çevremdeki insanlar sinsice gülüyorlar
İçimde duygularım gün be gün ölüyorlar.


Daha dün değil miydi mutluluk yazıyordum
Sanki ben bir ağaçtım içim çiçek açardı
Hece hece kalemle gelecek kazıyordum
Gül yüzüm heyecanla sevincini saçardı
Ne oldu birden bire kim kesti dallarımı
Bunca taşı kim yığdı kapadı yollarımı.


Göze geldim belki de dünya başa yıkıldı
O canım sevdiceğim elin gönlüne kondu
Ayrılık ellerime kına diye yakıldı
Bana olmaz dediğim sevda içimde dondu
Sibirya soğuğunu ciğerime doldurdum
Bu ömrü yar yoluna bile bile soldurdum.


Kahpelik nakış nakış ardımdan örülürken
Ben yıldızlar toplayıp gözlerine takmıştım
O zevk-i sefa ile ellerle görülürken
Sevildim zannederek kalbe adak yakmıştım
Saf değildim halbuki namerdi tanıyordum
Ben kendimi boş yere akıllı sanıyordum.


Şimdi kalem ne yazsın kime nameler dizsin
Kağıt bile istemez kirletmek beyazını
Bir tek kelam yazarsam dostlarım bana kızsın
Gönlüm kabul ediyor dağların ayazını
İnzivaya çekilir unuturum olanı
Artık hibe ederim ondan arta kalanı.



Ayvazım DENİZ