Acılar insanın elinden her şeyi alıyormuş
Geride kalan harabe ise iflah olmuyormuş
Gün doğumları karanlığa bürünürken
Bir yasa ilerlermiş kırık yürek
Ölüm dilenen tek dilek olurken
Akla gelmezmiş vefasızı yok etmek içinden

Oysa ben şimdi senli her salisemi siliyorum
Karanlığa sardığın geleceğimi
İpek ipliği ile sürüklüyorum aydınlığa
Seni ilahlaştıran yüreğime kahrederek

Dudaklarından dökülen her kelime
Bir ok misali parçalarken yüreğimi
Keyifle izlemedesin senden gidişimi
Oysa tek izleyeceğin bensiz karanlığa gömülüşün
Kanayan yaralarına olmayacak derman
Uğrunda beni kaybettiklerin

Bu sabah puslu bir havaya uyandım
Bulutlar izin vermezken gün ışıklarına
Ben kendi aydınlığımı yaratıyorum
Tenimi teninden soyarken

Bir daha dokunamayacak nefesin saçlarıma
Parmak izlerin kalmayacak tenimde
Kırk tas su ile arındırdım kendimi günahından
Dudaklarından dökülen tüm sevda kelimeleri
Çarpmayacak sana sağırlaşan kulaklarıma
Bir kırıntı af için yalvarırken sen
Ben huzurun teknesinde yol alıyor olacağım

Dönüm noktasında sana adanmış ömrüm
Boğulduğum karasızlık bataklığından
Senli tüm gerçekleri görerek çıkıyorum
Madem bendim hayatını saran zehirli sarmaşık
Köküne kezzap dökerek çürütüyorum
Sevgi adına beslediğim umut fidanımı
Senden ebediyen giderken ….