başlı başına belâydı sevmek
kan ter içinde uyanmak
damsız/can’sız bir ihtimâle
rüyâlardan yarı ceset


şimdi puşt bir bulut çöker başıma
rahlesi sonbahar bir türkü taşır naaşımı
tüm kuşlar yuvasını kaybeder


okşarsın sen acı dolu
kanadı çekilmiş güvercinleri
âsude şiirler takarsın bileklerine
kaybolursun yağmurdan evvel
bir ihrâma saklanır en çok



kanatlanıp uçarsasına geçer vakit!
sürülür yılgın yanıma o sızılı telaş
zamansız bir turna göçer
merâmı sol cebindeki sarhoşlukta erimiş
bir çocuk ağlar
süt kuyusunda memeden kesilmiş



puşt bir bulut çullanır üzerime şimdi
tüm kuşlar yuvasını kaybeder
rahlesi sonbahar bir türkü taşır naaşımı
töhmetli bir şiir alır yerini
ki sancak yanı hâllice
bir şiir ki katran karası
yeri belli rotanın arsız gemisi olursun
ben feneri sönmüş gece yar(a)ısı



bir tülün duvağından seslenirim sana
piç ayaz son de/sibel
dezenfekte eder uyuştururum aklımı
alçak tabureli meyhâne peykelerinde
bol alkolle

kan damlar
kırmızı kırmızı maça kızına
aynalar tükürür
tu/vale


işporta güller açar
alnının ortasında
ve ben
içim acıyarak çiğnerim yeminleri

bordo bir öpücük kondurup bileklerime!


k a n a r ı m o l s u n



ToprağınSesi


.