Sükût mevsimidir
Kapanmış gülüşlerin şehrinde.
Buruk vedalardır ellerimin dokunup
Gözlerimin dolduğu.
Kelimelerimin esarete perçinlenip
Bir damla umudun gölgesinde hapsolduğu
Ve
Diyarların ötesinde kaybolduğu …

Hangi keder yüklü şarkının gölgesidir
Beni sağanak dolusu yağmurda
Takatsiz bırakan
Hangi acıların ben eksenine seyridir
Ömrümün ortasından bilinmezliğe
Çalkantılı denizlerinde yıkandığım kaç heceli bir cümledir?
Dudaklarımdan dökülüp beni feryatlara savuran
Gecelerin ayazında kaldı sabah beklentili umutlar
Sevda dolusu güzelliğin kırılmalı sancısıdır yokluğun
Kahrolur kelimeler bozulur kendi döşümde
Kor yangınlarıdır gece dolusu rüyasını görüp
Gerçeğine dokunamadıklarım ellerimde…

Sancılı beklentiler uğrar gönül rüzgârlarımın şehrine
Kanayan damlalardan ağıtlar yazar geceye
Boş caddeleri adımlar ayaklarım
Islak
kaldırımlarda kalır kederli ayak izlerim
Saçlarımda titrer bir damla ay ışığının zerresi
Savrulurum yeni açmazların çeperlendiği gölgelerin üzerine …
Yıkılsın derim, yıkılsın!
Bu kapkara karanlıklar
Ve Saltanatlar talana uğrar gecenin avuç içlerinde
Yakama yapışıp beni daraltan her zerre
Dudaklarımdan dökülür öylece …

Başıbozuk kahkahaların ümitlerini yudumlarım
Boşlukları sarmalayan ellerim umut ışığını yakalar
Gözlerim bir noktada semaha durur
Kaldırırım bakışlarımı ay ışığının gölgesinden yukarı
Yıldızlar başucumda oynaşırlar sonsuzlukta
Bir saltanatın görkemi düşer alnımın tam ortasına.
Gülümserim…

Onlarca çivilenmiş yalnızlık akıyorken gözlerimden deryaya
Avutuyor kalabalık savruntular bedenimi…

Katledilmiş talanlar dökülüyor ören yerinden
Azlediliyor karanlıklar kendiliğinden
Sürgün yerlerimde bir boran,
mutluluk dolusu tufan …

Ve ben
Bir damla ışığın eteğinde dalgalanıyorum
Düş dolusu güzellik sonbaharımda
Hazin sonların limanından kalkan bir geminin yolcusuyum
Görünmeyen kanatlarla uçuyor yelkenlim suda
Kendi feryatlarımda çağlayan umutlara uzanıyor ellerim
Gürül gürül bir çağlayan şimdi avuçlarımın ortasında
Kırık sevdamı sarıyor kollarım
Asi dalgalarımın seyrinde tecrübeli bir kaptanım
Rüzgarda kederlere kapılmak kaderimdir derken
Yürek dolusu mutlu anıları biriktiriyormuşum koynumda
Gönül açmazlarının tökezlediği yerden demir alıyor bu tekne.
Ben,
Karanlıkların sabaha dönen yerinde mutluluğu kucaklıyorum
Düş dediklerim
Zihnimin döngüsünde yalpalıyor, karanlığın ölüşünde
Dökülüyor dilimden mutluluğa dair her hece
Ve ben
Umutlarla doluyorum
bir kez daha
Yakalıyorum geceyi en gaflet yerinde
Savruluyor rüzgarda
Hüznümden kalan son damla
...




Değerli yorumu için sayın Ahmet Ormancı ya sonsuz teşekkürlerimle.


Maide Özgüç