Duyguların çelişkisi,
Bölüyor yine uykularımı
Dünyadaki en değerli varlığa sahip olmakla
Kaybetme korkusunun
Saç diplerime kadar ürperttiği
Mutluluğa beş kala dalınmış bir uykudan
Yine sana uyanıyorum
Kaybetmekten korkuyordum seni
Sonra hatırlayamamaktan
Korkuyordum
Hatırlamaya gücüm kalmamasından,
Senin izlerini taşıyan zamanları.
Kapatıyorum gözlerimi
Göz perdelerimde oynatıyorum
Aşkımızın pandomim senaryosunu

O gün
O bana ilk geldiğin gün kar yağıyordu
Üşüyordum,
Üşümenin güzelliğini,
Yanan avuçlarında görüyordum
Kar yok şimdi havada
Güneş yakıyor tenimi
Fakat ısıtmıyor ellerimi
İçerimde biryerler buz tutuyor
Bu defa sensiz üşüyorum...
Adını koyamadığım bir varlığın
Avuç içlerinde sıkılıyor kalbim
Nefesim yakıyor göğüs kafesimi

Dalmışım...

Ölüyor muyum diyorum
Özledin diyor bir ses,
Sadece özledin

Nefesim kesiliyor
Sabahın ilk ışıkları
Seni fısıldıyor
Aklıma geliyor sıcaklığın
Evren nefes diye seni bahşediyor
Göğüs kafesimin kuytularına
Özlemekten canım yanıyor
Kanayan bir yarayı
Görmezden gelmeye çalışmak gibi bir şey
Özleyip de bir şey yapamamak
Uykularımda sabahlatıp seni
Uyanıpta yanımda bulamamak

Sonra hayallerimizi bahşediyor evren
Yaralarımı sarmam için
Dudaklarının gezindiği bir kahve fincanı
Dağıtıyor bulutlarımı
Akreple yelkovanın sonsuz kovalamacası
Fısıldıyor güzel yarınları
İkimiz için çalıyor
Mutluluk senfonisi
Uyandığımda senden başkası değil
Hissedeceğim nefesin sahibi
Başkası değil
Kapımda bir bahar sabahı beliren gölge
O gece,
Mutluluğa beş kala dalmıyorum uykuya
Yanmıyor canım
Yalnız üşümüyorum
Evren;
Seni bahşediyor bana
Hayat diye
Ben;
Seni bahşediyorum dizelere
Üşüt bütün yalancı sıcaklıkları
Sayfalarda,
Anılarda,
Akreple yelkovan arasındaki o sonsuz kovalamaca da
Yalnız ve yalnız
Sen kal diye...
(HAZAL)