Gece uzun,
Ve olabildiğine sessiz...
Yine bildiğin gibi,
Kahvem,dizeler ve ben,
Biz bizeyiz....
Bilmem hangi anımızdan kalma,
Bir şarkı...
Yaramaz çocuk edasıyla
Dolanıyor etrafı...
Bir şair...
Dizeleri sen kokan,
Nakış nakış seninle işlemiş sayfaları...
Bir dize de takılı kalıyor gözlerim...
Beklenmeyen...
Lüzumsuz bir tanıdığa rast gelmişcesine...

’Gözünün kahvesi dökülür ömrüme,
Kırk yılım yanar...’
Nereden biliyordu ki şair
Senin gözlerini,
Gözlerinin kahvesini,
Baktığımda
Yıllarımı adayabileceğime inandıran duruluğunu,
Nereden biliyordu
Her bakışımda gönlüme dökülen,
İçime yeniden, yeniden işleyen
Gözlerinin kahvesini
İçinde kaybettiğim yaramaz çocuğu gizleyen
Gözlerinin kahvesini
Bilemez ki benden başkası,
Benden başkasına aynı dökülemez ki
Gözlerinin kahvesi...
Benden bir şeyler var yüzünde
Benden bir şeyler var gözlerinde.
Kimseler bilemez diyorum bazen,
Sen bile bilemezsin
Ben kendime bile itiraf edemezken,
Şaşırıyorum
Kıskanıyorum
İçimin en derinine gömmek istiyorum
Sanırım
Sanrım...
Dünyanın bütün duygularını aynı anda yaşıyorum
Sonra
Birden sen oluyor her şey,
Bütün şairler seni anlatıyor,
Bütün dizeler
Bütün güzel şarkılar seni
Sadece seni...
Bendeki seni
Yüzümü kızartırcasına,
Deşifre ediyor sanki bütün güzellikler,
Kah şaşırıyorum
Herkeslerden saklarken
Bütün her şeyde nasıl da biraz sen varsın diye
Kah inadına inadına bağırmak istiyorum
Herkesler yeniden yeniden duysun diye
Her gün
Dün duymadıkları kadar daha çok seviyorum
Her gün
Daha çok sen buluyorum her şeyde
Her şairde yeniden anımsıyorum
Yeniden okuyorum seni...
Aşkın bin bir çeşit tanımını görüyorum
İnsanların her birinde
Bende ki tanımı
Gözlerinin kahvesi işte...


Başka bir şair
Özetleyiveriyor sonra her şeyi...
’ Gözlerinin kahvesinden koy,
Kırk yılın hatırına sen kalayım...’
-Hazal -