Yalnızlıklar rıhtımında duruyorsan bir aymazlıkla,
Gözlerin görmüyorsa ve işitmiyorsan olup biteni.
Belli belirsiz sıtmalar geçiriyorsan ansızın
Kadehlerde dudak izleri arıyorsan ahmakça
Evinin anahtarlarını unutmaya yüz tutmuşsan
Ve gerisin geriye götürüyorsa ayakların
Sızlıyorsa sürekli burnunun direği özlemden.
Ara ara teklemeye başladıysan
Ve tekleyen yerinde küçük bir fotoğraf taşıyorsan
Sürekli dumanı tütüyorsa sigaranın
Ve dalgınlıktan parmaklarının ucunu yakıyorsan.
Genzini düğümleyen tarifsiz bir boğukluk varsa
Ellerin titriyorsa heyecanlanmayı beklemeden
Annem diyebiliyorsan gözlerin hafif nemli
Umudun kalmadıysa ve umurunda değilse hiçbir şey
Dağıtmışsan saçını başını, odanı, masanı.
Ellerin sadece bir tek kelam yazabiliyorsa artık.
Anlamını kaybettiyse o en güzel kelime.
Sövüp saymaya da başladıysan cahilce.
Bir tek cümle kalmıştır artık geriye.
’’Geçmiş olsun’’

Hoşgeldin sevgili ile başladıysan bir aşka,
Hoşçakal diyeceksin sonunda unutma.
Ve eğer varsa da bir dostun hayatta,
Diyecektir sana elbet usulca.
’’Geçmiş olsun’’

AYAZ BARAN