0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1364
Okunma
İçimde kendi halinde suskun biçare gezinen duygunun,ölümcül yalnızlığı..
Adımları biraz serkeş,yalancı umuda ilerleyen kavuşmaz hasretler durağı
Dudağında kıpırdamalar bırakan kanrevan harfler
Geçilmez ’’geçilir umuduna’’ hayal beşiğini tamir eden bir ben;
Bir ayağı kırık bir kundaktı hayata sallandığım..
’’Kırık bir kundakti hayatı büyütmek istediğimiz’’...
Ağlamalarına yetişemedim gecelerin;
Yorgun siyah beyaz bakışına gökyüzün
Suç aradım..
Suskunluğun en içlisinden içikleyen odamın duvarlarında
Suç aradım...
Aydınlığa beni kavuşturan lambalarda...
Kapattım kendimi gece gibi karanlığın bıçak yarası kalbine
Kap.../Attım kendimi uçurum gözlerinden aşka...
Derin bir dehlizde mazlum bakan ’’mazluma oyuncu olanlara’’
Henüz yeni geldiğimde dünya’ya
Rolümün ölüm olduğu fısıldandığında ezan ile birlikte kulağıma
Anladım...,
Yaşamın kalp damarlarında uyku tadan azrailin emre boyun eğdiğini
Anladım..Yaşamın haram bir lokma olduğunu.
Vakit ne çok ’’geçti’’,ne de erken...
ANNEM’di beni en çok anlayan... ’’Annem’di’’...
Ağlamaya yeni başladığımda,korktum bedenimden çıkan bu sese
Sonra..Büyümeye başladım,
Kırık bir beşiğin gıcırtılı hayat sesiyle zamana...
Büyüdüm...!
Büyüdüm ben...!
Ben büyürken;
Annem’de küçülüyordum hayata hep yeniden
Çocukken ağlamalarım yer değiştiriyordu annemin gözleriyle...
Ben taşırken yaşlarımı kiralık afişi asılı hüzzam bakışlarımdan;
İçimin vaveyla suskunluk adresine...
Taşırken hayatın ağır veballerini sırtımda
Yükümün ağırlığına hiç aldırmadım
Derman dedim takat kalmayan dizlerime bilekleri kanayan ses tonu ile...
Dayan dedim...Biraz daha....
Oysa ben...
Annemin sevdiceğiydim kıyamadığı ...
Nefes olurdu soluğu bana,Nefes olurdum soluğuna
Soluksuz kaldım...!
Ben den çok çalınandı,Anneme nefes oluşum..
Baktım ardıma...
Nefesimi sırtlanıp kaçanlara...
Nefesimden çalıp hayatı iki kez yaşayanlara....
Maskeleri tükenmeyen insanlara
Baktım,boynu bükük hayatın son durak menziline
Son bir fotojenik ölümün karesinde el sallayarak hayata...
Baktım...,baka kaldı;
Elhamdülillah dudaklı gözlerim..
Serdar Özyanız