Cama yasladığım yüzümün öksüz yanı
Kaç pencere tırmaladı
Uykusuzluktan acıyan gözlerim
Kaç seher karşıladı
Sen uyurken kaç serçe öldü bu gece bilmiyorsun
Kaç ölüm çiçek açtı toprak altında
Kaç kurşun vardiya değişti
Kaç anne mezar kazdı
Kaç baba yüreğine taş basıp
Göz pınarlarını akıtmadı yanağında
Kaç yaralı aşık boynunu büküp
Ciğerinde hıçkırıklara boğuldu
Kaç taze can merhaba dedi dünyaya
Kaç hayat ana rahmine düştü sen bilmiyorsun
Geceler boyu kaç yıldız kaydığını
Kapı eşiğinde yalnızlığa eyvallah demenin ıssızlığını
Sen bilmiyorsun
Issız bir sessizliğin içine gömülen sen değilsin
Azmış sabır yaralarım
İsyanı bulutlara asmış
Yağmurlar içinde saçı sakalı birbirine karışmış
Sıtmalı bekleyişleri yaşayan o adam benim
Çiğ düştü kirpiklerimin üstüne her sabah
Gün ağarırken sensiz bu kentte
Boynunu büktü yine papatyalar
Hangi aralıkta soracaksın halimi
Hangi aralıkta bakacak gözlerin kimsesizliğime
İki kadehin daha dibine vurdum
Yok oluşunun çokluğunda
Tekliğin şerefine içiyorum
Geceler korku ve yalnızlık dolu
Her şey yerli yerinde bu kentte
Bir sen yoksun
Aslında her şeyde alabildiğine sen
Bu kent dedim de
İçinde sen yoksun ya
Hepsi de yalan……

Mehmet Zafer