sökemezsin yüreğimden vidası gevşemiş çocukluğumu
ey hayat...
sana bir kaç cümlemsi sözüm var



saatin zilleri okula gitme vaktine ateş alırken
kediler bile afallamış, yolda önüme çıkamamışken
terim terime karışmış, koşmayı unutmuşken
sınıfı şaşırıp, müdürün odasına girip koltuğuna
oturmuşken



yapacağım dediğim dersimi
kulağıma asılı duran bir müdür parmaklarıyla
kapı önüne konduğum zaman karalıyordum hala
oysa ben çocuktum hâlâ



kulaklarım çocuk kulaklarıydı o zaman
küçük mü küçük
senin parmaklarının arasında kayboluyordu hocam
canım acıyordu ama
söyleyemiyordum

nasıl diyebilirdim ki
uyumadım diye hocam

o yaşta ekmek parasına gittim
ben yüzümü yastığa yaslamadım
dersimi yapamadım
bir sıcak çorba içip okul yolunu tutamadım
sınıfı şaşırdım
sıramı şaşırdım diye ki hocam...




özrü mü sormuştunuz hocam?



zaten özrü kulaklarımdan diliyorum
kendimden önce neden onları büyütmedim
boşuna canları yandılar


_ama geç kalmışım_
__duymuyorlar__



siz var ya siz
en büyük şahit sizsiniz
değil mi hocam?



söyleyin de affetsinler beni bu acıdan





fosil61. Ekim. 21. 2013