Yaşam
sonunda ağladı
dökerken eteklerine Toprak Ana’nın

yürürken sökülüverdi birdenbire
eteklerinin kıyamadan bastığı uçları

. .

şimdi aldırmadan yürümek...
koskoca bir Ayn-ül Hayat’a
yakışır mıydı,peki ya sığınmak bu kuytulara
ya da geçmişteki en uçlara

artık toplanmak zamanı geldi dedi
düşmeler ve kalkmalar vakt-i sırayla
yarım kalan etek ucunu da kendi söküp attı

çırılıplaktı
kendi gölgesi ile yapayalnızdı

birden eğiliverdi Toprak Anaya


Toprak Ana elveda...
göçüp gitmek istiyorum buralardan

bak,

buluta sesleniyorum sanki adı yok Toprak Ana
ne kendisi geliyor ne de yağmurlarını gönderiyor
her yer çorak,kuşlar ötmüyor.
şu serçe yavrusunu gördün mü Toprak Ana
ben...
su içsin diye az önce ağladım ona

. .

artık sevmelerde bitti Toprak Ana
ne gülen bir çocuk sesi var
ne bir şehir
ne bir şiir
ne de açmış bir çiçek

soluk bir renk bile kalmadı
hatta sen bile sustun

. .

de ki ben gitmesem
artık ne bir şehir
ne şiir
ne çiçek
ne de bir serçe olacak

ben o vakit daha çok ağlar
daha çok ölür
daha çok giderim

hoşçakal Toprak Anam hoşçakal

. .

Ve Toprak Ana ağladı,


Gitme Ayn-ül Hayat
Her biten şey yeniden başlar

Gel

Kuşlar yeniden ötsün
Ağaçlar yeniden yeşersin
Kuzular melesin



Hadi gel yeni güne yeniden uyanalım
Gel Ayn-ül Hayat
Hüznü elimizle ata bindirip uzak ülkelere gönderelim
Bize sadece sevinç bulutları kalsın
Onu yağmurla harman yapıp senin serçene yağdıralım


Hadi Ayn-ül Hayat gel tut elimi



5 Ağustos 2010


Şiirime YORUMUYLA RENK KATAN Gönlümüzün KALİMERA’sı Nebiha MURADÎ HANIMEFENDİYE ÇOK TEŞEKKÜR EDERİM.