saçlarına beyaz güvercinler konardı belki şimdi
tezek kokardı ellerin bir köyde yaşasak
başında kırmızı dantelli yaşmak
hoş gelirdi belki yine de şen nağmelere eşlik oynaşmak
insansız gölgeler olurdu çok çok penceremizde
nefes nefes üstüne oynardık belki
yatar uyurduk belki ilk akşam
çocuklar gibi
yine de kahkaha kavururduk yoksul tenceremizde belki

şimdi
başı kalabalık bir türküden sesleniyorum sana
sonu boş, çiğnenmiş başaklar gibi tenha
bilsen kaçıncı eylemsiz cigara bu
yangınını dudaklarda arayan
zaman diyorum
kundaklanmış an kumbarası
ünlemleri havada uçuşan
güneşte bile karanlık soluyan


çok gençtik belki
belki sağlaması daha zordu sevmenin
hataymış değil mi
bunca inada sürüklenmek
geri geri de gider sanmak trenleri
bilemedik ki
raylar bir yerde biterdi
savrulduk gittik başka tenlere
öyle bir savurganlıktı ki
peşin, peşin harcadı bizi


ikimizde kış çocuğuyuz şimdi
ayrılığı keman sesi sanan
üşüyoruz sürekli
derimizden içeri!



ToprağınSesi




.