Beynimdeki Gece

Issız bir gece yarısı
Karanlık karanlığın koynunda
Sahibi meçhul gölgelerin ayak sesleri kayıp

Bazı pencerelerde sarımsı ışıklar perdelere yapışmış
Bacalardan sonbahara tek tük dumanlar uzanır
Kapılar gelme dercesine kapalı

Boynunu bükmüş sokak lambaları
Utancından bakışları önünde
Bir kaybı arar gibi

Yürüyorum
Ayaklarım dokunmuyor kaldırım taşlarına
Sessizliğin sırtındayım

Ne ardımda bakışlarım ne önümde
Sisler bürümüş düşüncelerimi
Gülüyor muyum ağlıyor muyum belli değil

Hani masallarda el ele tutuşur ya yavuklular
Kitap sayfalarımda kalır her gün okuduğum
Bir türlü yazamadığım

Ne görünen var gönlüme ne selam veren
Ben sarhoş, caddeler sarhoş sokaklar sarhoş
Göğsümde dost bir yüreğin sesi

Bilmece nefes almak, vermek
Kuru teselli giyinmiş hayaller
Ve avuçlarımda gezinen hayaletler

Zamanın kırık zembereğinde sallanan dün
Uzağa dua, uzağa niyet
Azaldıkça çoğalan bir kum saati yarın

Beklenen şafak sarı ışıklarıyla
Sabahı doğuran gece her gece
Labirentlerde dolaşan ruhum

Bir tek ışığın izinde
Bir gülücük
Ve bir öpücük…

Turgut Uzdu