Bir kör fener
Issız bir denizde koymuş ellerini yüzüne
Ayakları zamanı yenmiş kayalıklarda
Sen der, ben der
Boşluğa bakıp boşluğa gülümser

Umursamaz ısrarcı dalgaları
Ha köpürmüş ha sakin fark etmez
Hani bazen insan ister ya
Yürümek hiç durmadan silip düşüncelerini
Kaygıdan uzak
Maziden uzak , kendinden uzak

Nedendir bilinmez hep ufku tarar gözleri
Biri bekle mi demiştir
Geliyorum mu
Yoksa susmuş mudur ensesi dönük
Sırrını paylaşmaz ne ışıkla ne karanlıkla
Kendine mahkûmdur kendine mahcup

Bir çift ayak yürür etrafında
Ne çıkmaz sokakları adımlayıp durur
Ne bir kıvılcım gölgesi üzerine düşer
Ne de bir ateş
Titrer yalnızlığınca
Yalnızlığınca üşür yüreği

Bir yalnız nota uçuşur bazen
Deniz kızlarının dudaklarından çıkıp
Ben gibiler der, sen gibiler der
Çöker hep aynı kayalığın üstüne
Ufku deler gözleri yine
Dün gibi
Yarın gibi

İçinin alevli günleri gelir aklına
Mehtabın kükrediği yerde
İlktin der
Sondun der
Salar sönük ışıkları feryatlarının
Yine gülümser

Sırnaşık martılara aldırmaz
Güneşi hiç sevmez
Rüyaları unutmuştur artık
Yalnızların korkmadığı gibi korkmaz ayrılıktan
Perisini görmüş gibi yüreği
Çarpmaz, çarpamaz

Uzanır gökyüzüne doğru her gece gibi
Mutluluk elbisesi giydirir ışıklarına
Kimse bilmez baharın ilk çiçeği ile çektiği çıpayı
Son baharın son damlasıyla derinlere attığını
Ve o günden beri
Kimse bilmez
Kendini beklediğini
Sevgisiz yattığını
Sevgilisiz yattığını kimse bilmez…

Çaresi olanlar çaresizliği ne bilsin...