Zamanla birer birer hükmü kalmaz sandığım
Kaç veda asılıydı boynumun direğinde
Dermansız dizlerimle çekmekte zorlandığım
Böyle bir ağırlığı kim tutar yüreğinde


Alışırım diyorken her veda sahnesinde
Niranımda demlenen o sızıyı görmedim
Yok sayılmak istedim her firak rahnesinde
Kan gölünden tabloyu o yüzden göstermedim.


Ne tanıdık bir ışık ne eski bir fotoğraf
Hepsi bırakıp gitti günahtan kaçar gibi
Korkuyu belli edip olmasa da itiraf
Dal gibi titriyordu içte gizlenen sabi


Körolası hicranın kırılası elleri
Eteğinden taşları peşpeşe fırlatırken
Hep bana mı isabet iri ve güzelleri
Bahtımı muğlak hüzün, bilfiil karartırken


Yine isyan bayrağı açmış bir eşkâldeyim
Unuttum, çaresizlik nâr üstünde Sırat’tı
Serzenişe yüklenip dedim ki ne haldeyim
Unuttum, derdi veren önce derman yarattı…….




5 Ekim 2013 / NÜS