SEN GİT; BANA BARİ ACINI BIRAK
BÜSBÜTÜN YALNIZIM…
SEN GİTTİN! ACINI ALDIN DA GİTTİN
BÜSBÜTÜN YALNIZIM!

Ah, ne olduysa ki bana ah
kahretsin ki;
acını bile çekemiyorum artık
acını – ki öldürebilir bir insanı –
ben ağzıma sürerdim
tutuşurdu yalnızlığım hem nasıl
ve sana kendimi en yakın
o zaman hissederdim

Sevgilim acını bile çekemiyorum artık
herhangi bir düşünceyi düşünür gibi seni
düşünemiyorum;
çünkü başım dönüyor başım ayrı bir sarhoş
yüreğim sersem yüreğim derbeder.. çünkü;
her yerde seni arıyorum

Sen ah sen bir görsem bir karşılaşsak
dediğim
bu şehr-i İstanbul’u bırakıp gittin ya
beni bırakıp!
Aldırmadan içindekilere yüreğindekilere
- yüreğimdekilere –
Bırakıp beni gittin ya sen, ilk defa
böyle acımasızca terk edildim
acını bile çekemiyorum artık
sen ah sen bir karşılaşsak bir görsem
dediğim

Oysa seviyordun beni biliyordum
bir görünce bir karşılaşınca gözlerinden
anlıyordum
bir tuhaf olurdu yüzün bir güzelleşir
sevgin en içlerime kadar erişir
- özellikle gözlerinden anlıyordum –
Ben gözlerinde neler görmüyordum
sevgilim gözlerin ki.. gözlerin ki oradan
tüm dünyayı görebilirim

Sen ah sen bir görsem bir karşılaşsak
dediğim

SEN GİT; BANA BARİ ACINI BIRAK
BÜSBÜTÜN YALNIZIM…
SEN GİTTİN! ACINI ALDIN DA GİTTİN
BÜSBÜTÜN YALNIZIM!

Bu şehr-i İstanbul beni üşütüyor – artık! –
Üşüyorum;
hâlbuki yalnızlığımla beraber
Tutuşuyorum