Büyük korkunç depremlerden sonra
Şiddetine dayanamamış korkak bir enkaz mısın sen?
Ya da temelleri atılmış fakat
Terk edilmiş, yarım kalmış ürkek bir ev,
Söylesene nesin sen?
Enkazı kaldırılmış, temizlenmiş
Ve üzerine bulaşan korkunun
Seni asla terk etmeyeceği
Küçük bir alanı kaplayan
Toprak yığını mısın yoksa
Söylesene nesin sen?

Diyelim ki bahsettiğim toprak yığınısın
Küçük masum bir çocuk kırmızı bir gül ekse üzerine
Güzelliğini bozar diye korkar bağırırsın
Artık ne seni koruyan bir enkazın
Ne de üzerine düşecek gözyaşlarını
Engelleyebilecek küçük bir evin var
Çıplakken komik görünüyorsun, komiksin
Üzerine bir şeyler giy de
Üşüdüğün belli olmasın

Cesaretin, gücün ve güvenin
Kırılan güçsüz kolonlarınla beraber yok olmuş
Korkuyorsun, hem de çok korkuyorsun
Yeni bir ev yapmaya çalışsan kendine
Korkuyorsun ‘’ya bir deprem daha olursa‘’ diye
Çıplaksın, komik (evet demiştim) ve soğuksun
Ve korkunun kimseye faydası yok
Çok iyi biliyorsun…

Altında kalıp ölenlerin ruhları
Çoktan kanına karışmış…
Başını döndüren alkol gibi damarlarında dolaşıyor
Söylemeyi unuttum çıplakken çirkinsin de
Hadi artık üzerine bir şeyler giy
Korkular sevmez soğukluğu
Asla seni terk etmeyecek olan da korkular
Ama onlar da (bile) soğukluğundan kaçıyorlar
Sen ise terk edilmişliklerin ortasında çıplaksın, üşüyorsun…