Ben sadece çocukluğumdan geliyorum

Beşinci kat bir balkondan gökkuşağını izleyerek

Yemin olsun gölgeleri ben toplamadım

Yüzündeki eskimiş ifadenden

O kadar eskiyorum ki düşüncelerinde

Ve eskitiyorum beni

Hangi çığlıkta duracağım sanıyorsun

Artemis sus lütfen…



kainatın uyuduğu anlarda

mahşerin kanatlarını takıp eden aşk mıydı

safid renklere erguvan değdirdiğim gün

Hum-i aşk bizleri terk etti

demek sadece yorgunuz

gözlerimi bir bulut yukarıya taşıdım

inançlarım bir çam kozalağıyla düştü

konuşamıyorum

Artemis sus lütfen






Suya çizilen şimşeklerin kahkahası bu

Hayat çarkıfelek bir çiçekten dönme

Öldüğün ilk anda kuş kadar hafifsindir

Sonra tonlarca ağır

İlk mevsimlerin hafifliği nerde

İlk uykuların melek aynaları

İlk aşkların hayal meyal,

Dal budak ve çitlembik yangınları

Artemis Aşk var mıdır?

ya şimdi itiraf et

Ya da

Sonsuza dek

Sus lütfen…



Bu sabah saat altı yağmura fırladım

O kadar güzel yağdı ki

Yağmurun kokusunda ruhumu yıkadım

Bana sitem etme Artemis

İnan ki bulutları ben kapatmadım

Çiçekçiler ölen çiçekleri kuş yapmış

Kapılarının önlerine bırakmış

Kuşlara ne çok söz vermiştim ama

Kanatlarını bulamadım

Yamalı duygularım vardı ne zaman söktüysen

O zamanda bekle beni

Şimdi yağmuru dinliyorum

Artemis sus lütfen…


NOT: şiirime sesiyle renk katan değerli dost yürek arkadaşım Mert YİĞİTCAN a sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum sesin nefesin var olsun