sanma ki unuturum seni

‎toprağınım yağmurlarda çiçek kokan‏
sarmışım seni
menekşeler sarı güllerim‏
‎yapraklarında çiğ tanesi‏
‎karanlık gecelerinde ışığımla yangın bir mum‏
‎pencerende yuva yapmış bir serçeyim ben‏


sen ,
serçe sanırsın belki‏
o serçe ki ,
seni canından çok seven
senin için‏‏ dünyayı yerinden oynatırdı bu yürek bir bilsen‏




şebboylar damlarken gün batımlarına
şebboylar ağlarken
ellerin diyorum ne kadar hüzünlü
ve gözlerin aşkla bakmak için
ah ne kadar geç
ne kadar erken‏




rüzgar rüzgar eserim baş ucunda
‎ışıldayan ay ışığı saçlarında
kırık kanatlı kuşlar ağacında‏
uçup gitmem merak etme‏
‎seni bekliyorum ben‏
senden öte uzaklarda‏
‎mevsimleri giydiririm sana
üşütmesin zaman seni‏
sesine vururum kendimi‏
‎eskimiş şarkılarda‏





öldüğün sabahın buz dagında kaldım‏ şimdi
bir şarkı söylesen bana‏
biraz hicazdan‏
zamanda akıp geçen bir yazdan‏
‎sarsan kollarına yine eskisi gibi‏
"kuzum" desen bana‏
üzülmesen‏
gül bakıslım , sen ağlama desen‏
ağlamasan‏
‎



çınlayan bir fotoğraf sesiyim ben artık‏
gözlerine oturmuş bir manzara‏
kucağında bes yaşimin ihtisamı‏
yüreğinde askımız‏
saclarında annemin sevgi ormanı‏
ah ben‏
yeniden dogsam gözlerinden‏




seni bekliyorum eskimiş anılarda‏
‎şimdi harap ve uzayan tren raylarında‏
öylesine yakınsın ki sen‏
ama neden öylesine de uzaksın bana‏
‎uzatsan şimdi ellerini‏
dokunsan saçlarıma‏
‎çocuk olsam yeniden salkım saçak ellerin ellerimde‏




dur dedim zamana
dur ki
yanındayken ellerinin sıcaklıgı ile
göz pınarlarının ırmak ırmak
suyunu saklayayım ki
sığınayım yine
sen yokken içine
ve gözlerin bir ıssız tepeden‏
mevsimler dokuyor şiirlerime‏




içimi ısıtan bir rüzgarsın‏
esintinle dalıyorum hülyalara‏
geceyim aslında ben‏
asılmış bir kuş gibiyim‏ şehrin sokak lambalarına‏




ve bir zaman sonra
saba rüzgarıyla geleceğim yanına
beni karşıla
o ışığın gecirgenliğiyle dolu boyutta‏
anılarımıza sarıldığımda
lütfen sen yine saçlarımı okşa‏




bak , gülümseyişlerimizi getirdim sana‏
kırlardan gelincikler papatyalar‏
gün ışığı biraz pencerenden‏
‎sevinçlerimizi getirdim asırlar öncesinden‏




yorgun bir kumru kondu bu sabah pencereme‏
ve bir ayna gibi yansıttı ruhunu bana‏
o sen’din bir tanem‏
sevgi dolu yüreğinle sen‏
beyazlaşmış bir ışığa yürüttü beni‏
karşımda gölgen‏




hala gitmemiş ellerimde teninin kokusu‏
‎saran yüreğimin evini‏
‎her yerinde gölgen ve ışık işte anla‏
gitmedin ki benden‏
gitmedim ki senden‏
bir şarkı yumağına dolandık‏
‎ve akşamsefaları içinde gizlendik‏
artık kimse ayıramaz bizi bizden‏
yağmur desenleri çiziyorum bulutlara‏
içinde desen desen
hep sen




bulutlar ki bir gülden soyutlanmış‏
gökyüzüne saplanmış‏
‎ben ise yaşamdan soyutlandım‏
yüreğine saplandım‏




her ayrılık zamansızdır gülüm‏
zaman sevmedi biliyorsun bizi‏
dönmedi göçmen kuşlarımız‏
kaybettik bütün kedilerimizi‏
‎anlamazdı hiç kimse bir damla suya hasretimizi‏
‎dinmeyen o çöl yangını mevsimlerimizi‏
‎birlikteyken bile bilmezler ki
hasrettik birbirimize‏
‎biten bir kum saatinde durmuş bir zamandık ikimiz de‏
umutlarımız karlı bir dağ yamacı‏
eriştiğimizde kopar düşerdi üstümüze‏

belki adı konmamış bu hüznü ilk kez yaşıyorsak da ikimiz‏
‎biz dünyayı kucaklardık‏ o muhteşem sevgimizle‏ …







Ayşegül Aşkım KARAGÖZ – Mert YİĞİTCAN
kuşları ve kedileri çok seven şair
27 . 01 . 2015