''kimim ki ben
kadim bir kul
yalnızlığın maskara tufanında
zorâki kendi kentine yüzen ''

Değişik bir şiir.
Çok değişik.
Cümle aracıklarına maharetle gizlenmiş duygular...
Sonra,
çekilmiş şair köşesine,
seyretmekte okuyucuları, yorumcuları...
Meraklarda...
Keşfeden çıkacak mı diye...

Kadim bir kul...
Yalnızlık denizlerinin tükenmez fırtınalarında,
yalan yanlış,
iyi kötü,
kendince,
bilebildiğince,
becerebildiğince,
biraz da zoraki hani yol almakta...
Yelkeni yırtık, yekesi kırık, yüreği yaralı...

Bu şiiri çokça okuduk...
Çok zaman ayırdık güzelliklerine...
Okudum, sindirdik, düşündük, hissettik...
Ama,
yorumlamasını gün sonuna bıraktık...
Yorumcuları,
şairin gönül sesine seda verecekleri bekledik...
Ve,
gördük ki,
hiç bir söz,
hiç bir kelime,
hiç bir cümle,
yeterince anlatamamış,
şairin sesine ses verememiş...
Ya da,
yeterince verilememiş diye düşündük...
Keşke,
çok daha güzel cümleler olsaydı,
çok daha anlamlı yazılar...
Çok fazla yorumcular olsaydı...
Ne demeli...
üzülüyor insan...
Okuyan çok da, taktir eden az...
Oysa,
taktir,
emek verenin en büyük mükafatıdır.

Biz şiirimize dönelim en iyisi...
Bir bukle de biz ses verelim şaire...

''ne yakışırsın aslında
o okyanus rengi gözlerinle bir şiire


zâten;
"bu kadar hayran olmasam
deli gibi severdim seni" dedin ya
"yaş farkı önemli değil"
o yetti...
sevmekten beter etti!''

Acaba diyorum,
burada durmalı mıyız?
Belki de burada çalmamalıyız şiirin kapısını.
Şairin yüreğine inmemeliyiz, kalbini dinlememeliyiz.
kahramanını azat etmeliyiz belki de bu noktada.
Zira,
hayranlık,
aşk ve yaş farkı sözcükleri var ya,
tehlikeli sözcükler...

''bilsen ki
olgun ellerde çürür hep
solgun çiçekler, yemyeşil ağaçlar
ve hep
ya çöpçülere
ya bahçıvanlara kalır güzdömümü sarı yapraklar!''

Bir imkansız aşkın,
bir mahzun sevdanın,
bir yorgun sevdanın,
usta bir ressam tarafından resmedilişi...

Ve,
şirin son bölümünde,
sevda kokan,
güzellik kokan nasihatler...

''
kim öğrettiyse sana sevmeyi
unutmuş üzerini şiirle örtmeyi
kimden duyduysan
hangi kitapta okuduysan eksik
kıs şimdi okyanus rengi gözlerini
süngerle dilinle yüreğini
aşk emek ister
sevmek de zaman...


büyüyeceksin daha
daha zamanın var
büyüleneceksin bir çok kez
büyüleyecek bir kaç
öğreneceksin hayatı
bahçıvanlardan nefret etmeyi bıraktığın zaman!


sevmek zor ya da yasak değil
bilakis dünyanın en güzel şeyi
lâkin, hayatın kendisi imkânsızlık denizi!''

Sevmek,
sihirli kelime...
Sevmek,
ölüm şerbeti...
Bazen de panzehir...
Ne zaman,
nerede,
kiminle içileceği iyi hesaplanmalı...

Ve,
gerektiğinde bir insana;

''git şimdi
git...''

diyebilmeli...

İşte, gerçek aşk budur.