Ne yana dönsem batıyor geceler,
Ya uykuları çalıyor hırsızlar,
Ya da başka şeyleri…

Ağaçlar dallarını kaybediyor
Dallar yapraklarını,
Herkes bir şeylerini kaybetti sıra bana da geldi….
Şimdi gözlük camlarım buğulu,
Papatya kaderine razı,
Alaz yemiş topraklar rüzgârdan,
Bu neyin vedası?

Çatılar karları bekler,
Bacalar dumanları….

Kimse görmez camlarından neden ağladığını….
Artık herkes ağlıyor biliyor musun?
Mutluluk o kadar kolay gelmiyor,
Ya yolda gelirken yırtılıyor,
Ya da insanlar mutlu olmayı bilmiyor….

Düşüp mutlaka ayağın acılara takılıyor…

Oysa çocuklar için salıncak salıncaktır,
Ya iyi insan vardır ya da iyi olmayan…
Kötülük yoktur ki onların dünyaların da ,
Sen onların kötü olduğuna inan…

Kimse silmesin gözlük camlarını,
Ki ağladığında ıslansın topraklar.
Kendin sil buharlarını,
Yüksekten yürüyor sanmasın bakışlar.

Aşkta gururun var.
Bende ki mevsimin adı da Sonbahar……

Eylül koşup gelsin …
Ekim peşinden sürüklensin,
Ayrılık her mevsimde var…
Hep suçlu arar bu insan,
Halbuki bu mevsimin ne suçu var?

Eylül güneşi yakmaz beni,
Soldurmaz rengimi,
Yollar yolcuları bekler,
Bense gelmeyenleri,
Yollar senindir niye istersin onları,
Bence senin bahanen gitmek olmalı….

Ayrılık her mevsimde var,
Anla ki vakit sonbahar…