Alaska’da iki okyanusuz,
Ne sen bana dökülür sün,
Ne ben sana….

Sen başkalarının denizinde boğulursun,
Ben kendi sularımda…
Burada ağlasam senin yanakların ıslanır mı orada?

Duvarlar acı çeker her gün,
Bir çivi daha çeltik attığında,
Sen harcımın yıkıldığını görürsün,
Oysa her gün çiviler bir yara daha açar insanlığa…

Aşk mı güldürme beni serin sularımda,
O bile artık daha güzel,
Bir annenin bakışlarında….
İki okyanus bile ayrı kıyılara atarken kendini,
Leyla Mecnu’nu kaybetmiş çok mu ki….

Her gün duvarımı boyarım renkli dünyamda,
Sonra kırmızılar çizer yalnız kaldığımda,
Silinsin diye beklerim çivi izlerim,
Büyüdükçe daha çok harç katmam gerekir duvarıma,
Yağmur akıtır gözyaşlarını,
Silinir rengi duvarımın,
Bu sefer şanslıyım…

Bitmedikçe acılar yıkılmayacağım….
Umut koskoca bir dünyada,
Ve küçücük bir kalpte,
Aşkın tarifini buldum ben.
Sen onu terk etmedikçe içinde….

İsterse acılar çivi çaksın yüreğine,
Buz gibi duvar desinler hayallerine,
Sen boyadıkça duvarını,
Gülüyor sanırlar bazıları,
Oysa bir yağmur yağar,
Kapanmaz sandığın yaralar,
Boya gibi akar ….

Hala nefes alıyorsan sen,
Kötülüğü bırakıyorsan semaya,
İki elinin arasına bak ve düşün….
Çünkü yaşama sebebin orada….