Rûh'un diyârına daha yakın gördüğüm için belki, daha sevilesi durur kelâmı hakikatten nasiple soframıza sunulanlar. Meleklerin nûr'undan misâl, ışık'tan süzülen tek huzme tek harf tek kelime..kâfi geliyor. Elbet yolu da yordamı da bilince..



Bâzı kitaplar var. Bilirsiniz..derslerden, külliyattan.. Onları okuduğumda da böyle hissederim. Çoğu zaman bir sayfa bir saat olsa da, selâma durunca bir şey kalmıyor dünyadan yanıma...


Diller dili ey.. Kullanımlarınızı başarılı bulduğumu söylemeliyim. Kaldı ki bir kelime bir mânâ için değildir çoğu zaman. Türkçemizde de öyle değil midir..


Zaman doldu..bardak doldu..


En basitinden kesit. Farsça ve Arapça'nın dilimizden eksik olduğunu söylememiz mümkün değildir-hele ki Edebiyat'ımızın asıl şekillendiği yüz olan olan Farça'yı dış etken görmek inkâr gibidir kendini-. Kaldı ki bazı kelimeler ve tamlamalar vakit sonra -her ne kadar yaban köklü dense de- kullanılan diğer dilin bir uzvu gibi olur.. Kaşı gözü..süsü zülfü..


Bundandır yakışır, daha nârin ve daha naif durur.Edebiyata yakışır hâlden..


Ziyâfet diyorum ve de teşekkür ediyorum. Okumak mutlu etti..


Lâkin. Acelemiz vardı sanırım, vaktin eksikliğinden dem vurmanızdan diyorum bunu da. Yazım hatalarımız biraz dikkat ister ölçüden..


"azmış bir yarayım secde de kanayan"

secdede.. ayrı yazdığınız -de hâl eki..


"kalu bela dan yazılmış be dost"

Kalu beladan... -dan yine hâl ekidir.



Gibi birkaç tâne daha ayrıntı var ve fakat şimdilerde kaldırıldı denilen oysa çoğu âlimin kullanılmasının gerekliliğini vurguladığı uzatma işâretinin de kullanımlarınızda eksik olduğunu görüyorum..



Ayrıca bir keyifti soluklanmak sayfanızda. Kâlben teşekkür ediyorum...



Esen kalınız.

Biliyorum; her kalem, kendi şiirini oluştururken, kendine has bir dili geliştirirken, sözcüklere yeni oyunlar öğretirken, şiirine kan veren hayatının ve kültürünün çeperinde oyalanır. O şairin şiirden anladığı odur. Şiire ve şiir sorunlarına o pencereden bakar. Haliyle güzel olan ve egemen olması gereken o pencerenin gösterdikleridir.
Sayın Hümeyragül, penceremden yansıyanları şöyle ifade edebilirim:

*Şiirdeki sözcük seçimi, kanrevan bir durağanlığı değil, solgun bir ampulden sızan ışığın kağıttaki biçim denemelerini çağrıştırıyor. Bu anlamıyla şiirde yoğun bir umut olmasa dahi, ölüm gibi karamsar ruh hali de yok. Bu olmayış, başlık ile içerik, öz ile biçim arasında çelişkiye dönüşüyor kimi dizelerde. Başlığı okuduğum da şiirin, tasavvuf –oryantalist merkezli , girift bir ruh haliyle ilişkileneceğini düşünememiştim açıkçası. Şu anda bile kararsızım aslında, şiirin; bir mesnevinin aydınlık türevi mi yoksa ‘osmanlıca’nın karanlığa çalan introsu mu olduğu konusunda.


* ben ki bir Aşk-ı hal pür melal bi çaren / nefsi levvam-e sadr-ı pakım / ukba-i âlem de firkati yazgım sana / …

Bir yazarın ürünlerinde Türkçe kökenli sözcük kullanmama özgürlüğü vardır elbette. Bunu benimsenmiş bir tarz olarak düşünüp saygı duymak da gerek. Ama yine de bazı hususların altını çizmek ‘elzem’. Kuşkusuz ki nitelikli bir şiir okuduğunda kendini hemen ele vermeyen şiirdir. Belli bir ahengi ve müzikalitesi olmalıdır. Ancak bu şiirin ahengini ve ‘mahremiyetini’ yabancı sözcükler üzerinden koruyacağı anlamına gelmez. Böyle bir perde bir süre sonra gizemini yitirir. Şiir gücünü, imge, betim, söz sanatları, dil yapısı ve sözcük yapısının zorlanmasından alır. Ancak bu demek değildir ki yabancı sözcükler hiç kullanılmasın. Evet kullanılabilir. Ama tekil olmak ve kronikleşip ürünün biçemi dahası tepeden tırnağa aslı haline gelmediği müddetçe…

Gelirse de elimize sapanımızı devşirip şiir avlayacak değiliz şüphesiz, ancak Nazım’ın şu dizelerini de ‘şerh’ için zulamızda saklı tutmayı ihmal etmeyiz:

‘Türküler söylendikçe Türk diliyle
Seni seviyorum gülüm, dendikçe Türk diliyle
Türk diliyle gülünüp
Türk diliyle ağıtlar yakıldıkça, Adnan Bey,
ben anılacağım,
anılacak Türk diliyle size sövüşüm.’ (Nazım Hikmet, Gazete Fotoğrafları Üstüne,1959)

Sayın Hümayragül, sizinde bildiğiniz gibi, Türk diline dahi bu kadar yabancıyken başka bir dilin inceliklerini bilmek her babayiğit şairin harcı değil. Şiirinizde bir tamlama (aslında söz öbeği) dışında diğer yabancı kullanımlarında net bir anlam kayması görmedim.
Ancak; ‘fakr-u aciz derde meftun bir kulunum’ dizesini gözden geçirmeniz gerek. Zira Arapça da ‘nakıs’ kelimeler fiilken durum zarfı bildirmezler. Bu kurulum, Osmanlıcanın ‘oportunist’ sentezinden peyda olmuştur.

‘nefsi levvam-e sadr-ı pakım’ Bu dize ‘kötü söz’ söylemeden ıslah olunmuş ‘ikinci mertebe’deki birikmiş paklığı mı ifade ediyor yoksa başka anlamlara da ‘haiz’ mi bilemedim…

Emeğinize Sağlık

Eyvallah