Kaybolan hüzünlerin kederlerine asılmıştı
Zımbalarla işli umutlar.
Öyle yerden bitiverme değildi, bu akşam umutlar.
Derinlere ekilip bir iştahla kabarıp köpürmüşler di sanki.
Kendi darağacının gölgesine kurulmuş bir dolu kabahatin
Kafası kalkmıyordu, kibre atıfta bulundukları suçların ağırlığından.
Hangi kusurun gölgesinden arta kalmıştı bu kararmış harfler
Hangi dehlizde zincire vurulup
Eğelerle törpülenmişti her bir zerresi?
Hangi zindanın bacasından çıkmıştı bunca is kokan cümleler?
Nerede paslanmıştı bunca sır dolu kelam?



Yazgıyı tutan kollar, acımaz mıydı düşerken yüksekten kelimeler?
Kendi dallarında salkım salkım uzarken yalnızlıklar
Kaç adım daha atmalıydı ki yaklaşsın kalabalıklar?
Bir sarhoş firarinin gölgesinden atlarken tek başına kalmış umutlar
Kaç kucağa daha sığınmalıydı yuva diye?
Nidaları toplanmış haykırışların ağızları kelepçeli
Soluklanıyorlardı kendilerine ayrılan yolda, çileli.
Feryatların bala kaçan parmakları yaya kalıyordu yarı yolda.
Pencere perdelerinden bir derinliğin izine rastlayan başka
Fenomenler atlıyordu intikam mangalarına yetişmek için
Umutları askıya alıp fırlıyorlardı feleğin çemberinden…
Başka çemberler arıyorlardı. Atmak için beş otuza üç takla,
Lakin düşüyorlar bir kuytuya varıyorlardı coşkulu bir kalabalığa
Bakıyorlar kadınların hepsinin saçı sarı boyalı...



Ahbaplık diz boyundan yukarı…
Bu yol nereye varır acep deyip, hoşu beş etmeli.
Verip bir selam, gönül köşkünden içeri girmeli
Eteklerdeki zilleri çalıp sonrada bir güzel kaçmalı.
Haraminin kırkına kırk katır verip, kırk birinciyi saklamalı..
Baktın ki hikayede bir absürt anormali,
Ver coşkuyu, sal korkuyu derken ayakkabıları bağlamalı
Yola sabah çıkıp, akşam kapıya varmalı.
Annem çıktı masaldan babam atladı eşikten derken
Anlatacak kelam kalmaz heybede.
Atlar fare kedinin arkasından geceye.
Yol bulur yine kaçmak için hikâye
Gökten düşen üç elmadan birini ben yedim
Geride kalan iki elmaya talip çıktı
Baş göz ettik sessizce
Yerleştiler menzile…

maide özgüç.
1 ağustos 2013