Sen gülünce gamzen büyüyor,
Sonra gamzebahçen çıkıyor ortaya.
İçinde buluyorum kendimi.
İçine her düşen kendi keşfi sanıyor
Ama her keşif kendinde bitiyor…

Bazen yürüyüşe çıkıyorum gamzebahçende,
Boş kalan yerlere kendimden bir şeyler ekiyorum.
Üstünü toprakla kapatınca sanki kendimi de gömüyorum

Sen gülmeyi bırakınca kıyametleri yaşıyorum,
Kaç kez gamzebahçende öldüğümü bilmiyorum.
İspiyoncu birinin beni sana ispiyonlamasını beklerken,
Anarşistin birinin senin gamzebahçende saklandığını duyduğunda,
Vereceğin tepkiden korkuyorum…

Etrafı ateşle sarılmış bir akrep düşüyor içime
Ateşe de atsa, kendini de soksa,
Acı çeke çeke ölen ben oluyorum…

Faili meçhul bir kurşuna kurban giderken bedenim
Yarısı yanık bedenimin küllerini,
Gamzebahçenin derinliklerine bırakıyorum…

Yunus YILMAZ