Gözlerinde bir hıçkırık sesi.
Şimdiki tılsımlar çok tembel



Yağmaktan bitap düşmüş bir bulut, ki en iyi arkadaşım
Dilleri çok zehirli, şehvetli yorgunluklarının
“Ağaç dallarında sallanan uyku kuyularını koparmayın, kırılırsınız”
“masalları doğru sür, riayet et, ten edebine”



Bana biçtiğiniz ömür bu mu; bu düzmecelerde
Bu çivinin tahtası benim, çakın siz, çakın daha



En baştan biliyordum, bir karanlıktan daha hızlı koşamayacağımı

Bazı cümlelerimin paramparça kalmış özneleri
Vakitsiz açan bir hüzün, ötesi çok daha ağır



Yeni doğmuş bir merdiven, daha kaç basamağı acılar içinde
Çıktıkça ateşler açıyor ışık çiçekleri, son basamakta ölü bir iskele
Yanaşamıyorum, o kadınlı saatlerime, son basamak ıssızlığı



Anadan doğma bir silgi, dilimdeki kirler
Alamazsın sen çölümü, boynumda birikmiş intihar tanelerini
Silemezsin fısıltımı, sana



Onca yılın telaşı, Pazar yerinde satılan yokluklarım
Daha o üzüm tepelerinde satacaklar geçmişimi
Sonra dörtnala öleceğiz, morarmış geceler hep bedava



Bir çatı katında döllenirken bir sonraki direncimiz
İşte tam burada konaklayalım, sen iyisin, atları ben vururum
Biliyorsun, bazı beraberlikler su istemez, iz istemez
Nihayetinde; gül, dikenin anasıdır


Oktay Coşar