git desem sana
metruk bir evin son kiracısı olarak kalmak zor gibi
duvarlara ilişik tüm çivileri batırırım kan oturmuş damarlarıma
öyle bir kramp ki; dinamitler döşeniyor arsız vücuduma..


dilimin pervazına tünüyor
ardıç kuşları
ruhumdan çıkardığım kabusların
zenginliğine baş kaldırıyorum
gözlerimin feri sönüyor
giyotin kılıklı insanlar arasında..


meçhul sokakların müdavimliğini üstleniyorum.
sessizliğin
sesi yendiğini görünce
basıyorum istifayı.


dilin yetmediğine ver
cinnet arası düşüremediğim maskelerin
ölümünü öpeyim
yazmadım henüz seni..



us’uma sığmayan tenine giydirdim
yusuf’un gömleğini..

tüylerim diken diken
gördüğüm asuman..

tanık olursan taşların ağladığına
hatırla beni
tam da o an
son sözümü işiteceksin
şiirlerim, bir sende yaşadı
kan kaybını
veba kaptı harflerimin oncası.

ne istersen olurdum ya
unut git(sen)
sevdiğim
unut git(sen)
sevdiğim o şarkıyı..