gökyüzü ağır ağır sararken hayatın derin yanıklarını
gün döner yorgun gri bir güz akşamına
yine eskisi gibi alır ışıklarını
geceyi çağırırken zaman



biten günün ardında düş kesiği acılar
ağır ağır yol alır karanlığın ardı sıra
düşer günah gölgeliklerine



yalnızlık kol gezmede ıssız sokak diplerinde
neredeyse üst üste ölü ruhlar
el yapımı etten duvar sanki
gözleri kan çanağı hepsinde



sorgular çok erken belki
bir zamanlar yaşar mıydı mesela gözleri
neyi yaşar’dı
kime yaşar’dı
kendine aynası sözleri



geçer durur hayatının içinden
hiç yaşanmamış bir düş
ya da
sonu hep acıklı biten eski bir hikayeden
bir film şeridi misali



ağlamak faydasız artık
ölü ruhlarda bu zamansız gece
geri dönülmez bir kaderin yazgısı



oysa, birazcık sevgi bile yeterdi
asla vermeyi bilmeyen
kendi elleriyle eskitilmiş hayatlarda ..












Mert YİĞİTCAN
27 08 .2013
istanbul / eskitilmiş hayatlar şehri