Özlemin ayak izleri düşmüş gecenin karasına
Tenindeki soğukluğa aldırmadan
Ay çiliyor şimdi bu şehrin
Buz kesmiş toprağına
Gözlerinin solmuş haresinde bir hasret masalı fısıldıyor
Duygu esen rüzgarlar
Kayıp vadilerde bir avuç gök bir avuç yıldız
Zaman kör bıçak, kırılmış aynalarda
Solgun bir gül hayatın sancısına isyanda.

Soğuk yüzüne acı bir yel esiyor
Yüreği yalnızlığın en soğuk kışında
Bir şiir vuruyor göklere
Üşüyor dalında bir yaz çiçeği
Susuyor bu şehir
Gözleri lacivert
Islak gözleri
Çığlığında kanıyor sabrının yarası
Elifi parçalanmış bir gül iki düş arası.

Bir bir sönüyor bu şehrin ışıkları
Gecenin zifir saçlarında keder
Yok oluyor anılar, dönüyor bilinmezlerde
Yürek yangını ihanetler
Irmak ırmak gam
Kayıp diyarlarda açıyor güllerle menekşeler
Gamze gamze yanaklarını arıyor yere düşen gülüşler
Rüzgarın uğultusunda kayboluyor
Kumdan kale hayaller
Bir çiçek boynunu büküyor öylesine hasret
Yanık şehirde bir gül yüreğinde bin nefret.

Mehtap yıldızlara oynaş olmuş
Güneş boğulmuş hüznünde
Ay ışığı tomurcuğuna gömülmüş
Siyahın esirinde bir soğuk şehir
Sinesinde nehir nehir yalnızlık
Kıyısız hıçkırıklar da çiçeklenir mi hiç karanlık
Bu şehir ateşler içinde en hazin sesiyle inliyor
Ezip geçiyor ruhunu anılar
Kar giyinmiş sevdalarda
Bir gül açıyor , dikenleri acımasız, yaprağı kırık.

Yüksel Beyocaktan