4 ncü Kağıt


yalniz basima bûyûtûyorum kizimizi.
o seni bilmiyor
ona ôldûgûnû sôyledim.
biliyorum buna hakkim yoktu.
umarim kirilmazsin..

çûnkû sen ben yasadikça, yasayacak..
benim için hiçbir zaman ôlmeyeceksin
ama kizimiz;
uzakta bir babasinin oldugunu bilseydi
onu isterdi, onu ûmitle beklerdi,

bu yalani sôylemek zorundaydim ôzûr dilerim.
lûtfen bana kirilma..
ben seni içimde yasatacagim
ama gûnû geldiginde
sana getirecegim hâlâ bizi istersen

zaten
kizimiz seni hep soruyor
ve ben ona seni anlatiyorum
ne kadar sevgi dolu bir insan oldugunu
ve benim bu sevgiyi yasayan cok sansli
dûnyanin en sansli bir insani oldugumu
diyorum... ona simsiki sarilip..

gerçekten de çok sansli bir anneyim bilesin..
cok harika bir kizimiz var..
geceleri uyurken
masal olarak anlatiyorum yasadiklarimizi

gerçegimizi.. kôyûmûzû
sen prens, ben prenses oluyorum her masalda
ama gerçek hayatimizdakinin aksine
masalda kavusuyoruz her seferinde.
bu da beni.. kizimizi mutlu ediyor.

kizimizdan bahsedeyim mi biraz da
o.. çok tatli bir kiz civil civil
babasi gibi çok akilli
çok tatli bir kiz.
ama konu sen olunca beni ûzûyor

bazen ikide bir
“neden ôldû. gidip çikartalim” veya
“gidelim mezarina açip bakalim”
“bana sarilsin “-kizim” desin” diyor.
ben de babasizdim ya..
onu cok iyi anliyorum..

ôlûmû ona
anlatmaya çalisiyorum anlamiyor.
ben de anlamazdim..
“babam gelecek” diyor
“sen yalan, sôylûyorsun babalar ôlmez” diyor.
“herkesin babasi var” diyor
daha bir yaniyorum..

genelde çocuklar “-anne” diye aglar…
ya
kizimiz “-baba” diye agliyor.
ben de..