önce kadın düştü pencerelere
yaşanmadan,
duyguyu seçerek kollarına
asıldı düşe kalka
boyunduruk kanayan kuvvet_i ikmaline
hazmsattı kahkaha diş’lilerini
akıttı son sayfalara dermanını
biraz dertli hevesinden kaçarcasına
biraz da başı yıkanmış heybetlerin
kafesini vuslata değiştirerek
döndü aynı nehirin sularına
kuru yakaladı
çölde kendi halinde

şiirin incisini farkedene
nerede sürgün yosunların
soluyan kurtları?
söylüyorum işle
okuyan karaladıkça
uluorta mahfeder kabusunu
yeterek kemiren hikmetini sözcüklerin
aynı nehirin tecellisini yırtarak
en’leşen körüğe yolu kısaltırken gümrük
bedavaya imge sattı
damağına ukala yaralar acarak
el çarparak
indirir ağacından
rengine bakmadan yataklıyorum sesini

değişimi ayaklarıyla
hülyamı enfes susarak

iteledi doğan kendiydi oysa
kendine ihanet olur muydu?

kendini beşikte bekleyen
hasret güç bela çıkartırken
kendi doğdu kendinden
aklına mukayet olmadan
cebe iner aklımın kurtuluşu

toprak kusarken
sözüne saygısızlık diye
gülünç yufkalar yaptı yüreğinde
ön görüsüz yolları
bir bir tüketerek
kendini beğendi sonra
düz dolambaçların dibinde
kendini tozluğa
çocuk kalan virane kıyılarıyla
dalga bir adım öte yetişti
badiresi geniş çadıra
felaket ki yokluğu içe kapanmış
bir kabloyla ter akıttırarak
sararak huzurlu telgraflarında
turladı elektirik dalgalarına
etti aşikar
vurdum mu şimdi başına taşı?

gezgin imgeler