Issızlık ormanında yapraklar yağıyor üzerime
Kuşların kanatları kırılmış uçamıyorlar
Yarasalar geceyi gündüzü karıştırmış
Gün ışında ölüme uçuyorlar
Günebakanlar boyunlarını eğmiş küsmüşler güneşe

Ben sadece yürüyorum
İlerde bir yerlerde beni bekliyor tek dostum
Dertleşmeyi duraksız ağlamayı özlemişim
Adımlarım hızlanıyor kavuşmak için ona
Uzun zamandan sonra doyası sarılmak yalnızlığıma

Gazeller arasında bir hışırtı hızımı kesiyor
Duruyorum bakıyorum sesin geldiği yöne
Kuru yapraklar arasında bir kıpırtı
Yaklaşıyorum ellerimle yaprakları çekiyorum
Cam kırıklarına bezenmiş bir yürek

Elimi soluma götürüyorum korkarak
Parmak uçlarım dokunuyor oradaki boşluğa
Uzanıyorum avuçlarıma alıyorum
Cam kırıkları parmaklarımı kesiyor
Canım yanıyor ama bir başka acı bu

Belki ilk kez avuçlarımda acıyı tutuyorum
Kan revan halde hala çapıyor her şeye inat
Şaşkınım ne yapacağımı bilmiyorum
Derin bir çukur kazsam tırnaklarımla
Ve sessizce ebediyete mi uğurlasam

Yine karasızlık rüzgarında saçlarım uçuşuyor
Gözlerim kilitlenmiş can çekişen kas parçasına
Dizlerimin üzerine çöküyorum oracıkta
Soran gözler ile bakıyorum neden neden
Söyle niçin izin verdin seni bu kadar incitmelerine

İzin vermeseydin ya
Sevmeseydin güvenmeseydin sahte suretlere
Şimdi sen can çekişir olmaz
Ben de soru işaretlerinin içinde kaybolmazdım
Sana bakarken hüzünlere gömülmezdim

Gözlerim benden izinsiz yağmurlarını akıtmaya başlıyor
Üzerine düşen her damlada hızlanıyor atışlar
Sanki her damla ile biraz daha güçleniyor
İşte o zaman anımsıyorum o cam kırıklarını temizlemek için
Gözyaşlarıma ihtiyacım olduğunu
Çoktan akıtmayı unuttuğum o gözyaşlarım
Duraksız yıkıyor yüreğimi
Sanki
Gelecek cam kırıklarına yer açmak ister gibi ….