Yaşamın anlamını bulamamış boş bakışlı vapurlar
beyaz köpükler bırakırken ardındaki martılara
Rüzgar,uyanır usulca
Mahmur Ateş böcekleri doğar tarlalardan,
Ay,maviye dokunur parmak ucunda
Tohumun mutlu rüyasında
yeşil,secdeye varır
Ihlamur ağacından tahta makinası
Sayfalarında çocuk gözyaşları saklı eski kitapta
sahte bir Tanrı’ya yalvarıyordu ihtiyar fotoğrafçı
Diyarbakırlı bir kasabın oğluydu
Doğum gününü kutlayamadığı babasının mezarını bile bilmiyordu
Soramadı Tanrı’ya
Neden koparırdı ki solacağını bildiği çiçekleri

Mor küçülür ufukta
Ay,yakamozları yıkar
Köşesinde bekleyen tozlu bavullar bakarken utangaç ayak izlerine
Yeditepe’ye diz çöken yamaca yaslanmış söğüt
Şehrin gürültüsüne alışmış yetim güvercinler
Kanat seslerine kapanır tarihi han kapısı
Sokak lambalarının gölgesini okşar bir köpek
ve arnavut kaldırımlarında kalır son mevsim