Defter pes eder artık dile gelir kaleme
Fikrini beyan eder susmak kalır kaleme..

Neden durmaz yazarsın akıtırsın karayı
Tertemiz duruyordum sayfaları kirlettin
Sonunda açacağım bak seninle arayı
Yaza yaza sonunda ucunu da körlettin
Kim okur ki derdini kim anlar yazdığından
Dertleri doldurduğun kuyular kazdığından .


Aşk dedin aktın bana sayfalar taşımadı
Gül çizdin üşenmedin gökkuşağı renginde
Bu defter böyle keder inan ki yaşamadı
Havlu at yeter artık gönül denen cenginde
Benim sayfalar doldu sen huzur bulamadın
Kilit vur artık bana muradın alamadın.

Kalem eğdi boynunu defterine hak verdi
Ama son sözü vardı onu ortaya serdi.


Yıllarca yazdım durdum döktüm içimi sana
Bazen yaş oldu sözüm sayfalara damladım
Kime dostum dediysem sırtını döndü bana
Sana sırrımı verdim duyguları gemledim
Taş olsa dayanmazdı gönül bu kolay susmaz
İçi böyle yanmasa inan ki derdi kusmaz.


Kalem deyip geçersin neler gizler sözlerim
Ben istemez miydim ki hep mutluluk yazsaydım
Her gün bir yara alır alemdeki gözlerim
Haksızlık yapanları yüreğimle ezseydim
Tek çarem yazmak benim güçlenirim yazdıkça
Belki de düzeltirim kelimeler dizdikçe.


Aşkı meşki geçtim de toplum kötüye gider
Gençlik sanki uyuyor kim kaldırır onları
Ben susarsam inan ki gelecek nesil öder
Kalemin işi ne ki düşünmeli bunları
Şimdi sus dersen bana yeni defteri açmam
Sayfalar temiz kalır ortalık yere saçmam.


Defter utanç içinde boyun bükmüştür çoktan
Onlar ayrılmaz dosttur öyle biçilmiş Hak’tan..


Ayvazım DENİZ