aşk’ı bellemiş sekiye oturmuşsun
sanırsın şahaseri hayatın
hayat da zaten senin içinde

sen onu ev sanmışsın
soyunmuşsun içinde
su içmiş doymuş yıkanmışsın
kitap sanmışsın sen onu
güzel kitapların yalnızlığı
sen onu yalnız sanmışsın da ondan
dururum demişsin satırlarının arasında

sokağın sanmışsın sen onu
“oynaş akşam sefaları” sokağı
kaldırımında yatmışsın ilk gece
kumruymuş kuğurdamış
kumrumuş yemişsin

yolun sonunda bağdaş kurup
içinden geçiyorum sanmışsın da ondan
içince
iç olmuşsun için sevmiş
korkuymuşsun sen koyu gölgenmiş o
ona saklamışsın en kaçak yüzünü

sen onu kalp sanmışsın
kırmızı ya ondan aldanmışsın
atınca üçbuçuk heyecandan
aşk sanmışsın
aptalmışsın da ondan saklanmışsın
sanmışsın kuş olduk ağaç olduk
kanadımız yaprağımız birbirine titredi
afatmış oysa anlamamışsın

kör bir ses sürtünüp durmuş geceye
bu gidişle sesi de kangren olacak
lâl sanmış yanılmışsın...


alicengizoyunu
(…ne çok sanmışım, kendimi ona “aşk” diye… sanmazken O, aşkı “ben” diye…)