ANKARA
Usulcacık yağmur dokunur,
Utanmış sokaklarına bugün
Ne çok gelen olur sığınmak için sana
Ne çok giden olur senden bakmadan arkasına
Halbuki başa çıkarsın herkesle
Vurdumduymaz bir çocuktun sen Ankara


Gönlümün başkenti vurgun mu yedin
Nedir bu sessizliğin
Sanki masumiyetini yeniden istedin
Bende sana koşarak geldim
Kimi sende akrabalarını buldu
Kimi hayatını kimi gençliğini
Kimi de hiç büyütmediği çocukluğunu


Öyle bir şehir oldun inadına yürüdün dikenlere
Kafa tuttun yalnızlığımın başkentine
Ruhuma sokulan umutlarım oldun


Hiç solmasın diye beklediğim. çiçeklerim
Sebepsiz mutluluklarım oldun
Çocuklar gibi ağlayabildiğim
Bazen büyüdüğümü anladığım tek yer
Bazen ne kadar yaşayacağını bilmediğim yer
Sonra yağmurunda ısladın beni


Yaşattığın acıları gözyaşlarımla silebilmek için
Gülümseyebilmeyi de gösterdin ansızın
Herkes terk edilmiş hayallerini satıyorken
Sen satma diyebilen oldun


Kimi zaman bir öğrencinin son parası
Kimi zaman büyük bir şehir
Kimi zaman kabul olmayacak dediğim duam
Kimi zaman sevdiğim insan
Kimi zamanda küçücük umutlarım oldun
Ankara oldun
Anlara sığmaz kara bulutları unutmaz
Hem sıcacık hem bir o kadar aşık
Sanki eteğimi süpüren sonbahar
Sanki gökyüzünü boyayan yıldız
Cebimde kalan son param
İçinde sığındığım dünyam
Ankara’m oldun hepsi bu


Kardeşimi buldum sende
Denizsiz limanlarım oldun
Yüzmeye çalışan umutların
Bir bir hayatına giren her an
Bazen çirkin bazen güzel
Bunları bir arafa koyabilen tek yer
Ne terk edildiğini anladın
Ne terk ettiğini

Kim sır vermişse tuttun belki bundan çok savruldun
Gece başka gündüz başka
Her güler yüzde bir Ankara
Bazen kar bazen yağmur
Bazen aşk bazen telaş

Hayata tutunduğum dalım
Hem anım hem kara bahtım


Bazen çocukluğum
Bazen gençliğim
Bazen aşklarım
Bazen telaşlarım
Bazen de sırlarım


Sen benim gönlümü soydun
Bende suç ortağın oldum
Gidemedin gitmedim
Ankara

Ne çok sevenim vardı senin gibi
Ne çok sevmeyenin
İkimizi de birbirinize bağlayan
Ne vardı ki anlamadım
Ama şimdi anladım


İkimizde yalnızlığın başkenti sırdaş arkadaş kardeş
Ve ikimizde bir o kadar uzak
Düşünüyorum da bazen Ankara
Bu kadar kalabalıkken nasıl yalnızsın
Konuşsan neler anlatırsın ama konuşamazsın