Adını bana hiç söylemiş miydin?
Benim adım mira
Gökteki yıldız demek.
Onlara hiçbir zaman dokunamıyorum.
Sen dokunabiliyor musun?
Sayabilir misin?
Çok oldukları kadar, çok da güzeller.
Ben her gece izliyorum onları.
Sen sever misin yıldızları?
Benim annem çok severdi.
Eskiden, çok eskiden
Beni yıldızlara benzetirdi.
Masum, ışıl ışıl…


Benim annem öldü.
Senin annen var mı?
Ondandır ki;
Gözlerim ne zaman ateşi emzirse
Dudaklarımda bir çığlık kalır.
Sen bilmezsin ama gece ölür ceplerimde.
Ve sabah olmaz hiç.
Ben sana söyleyemem.
Söylesem kulaklarından başlayacak ölüm.
Annem hiç bu kadar korkmamıştı yağmurdan.
Kardeşim sarılmamıştı ulu orta.
Çünkü senin adın geceydi.
Ve gece karanlıktı.
Gözlerimi içine alan rengin vardı.


Dalgalara vururdu çaresizliğim.
Ve ben küçükken
Yani çok küçükken
Korkardım büyük evlerden, arabalardan.
Benim oyuncağım da hiç olmadı zaten.
Bezden bebek yetmez miydi?
Yeterdi yetmesine de annem olsaydı…


Kefen beyazlığına asılı kalırdı parmak uçlarım.
Ve her ezanda parmak aralarıma dua olurdun.
Ama kimse bilmedi.
Sen dahi.
Bende söylemedim.


Adını bana hiç söylemiş miydin?
Benim adım mira
Gökten kayan yıldız demek.
Annem öldü benim.
Küçüktüm
Çok küçük.
Her günah bozumunda
Cesetler uçar ceplerimden.